Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π' αγαπούμε



 
 
Νίκος Εγγονόπουλος 1948
 
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν' -
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε
λίμνες



είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες




είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν'
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση




είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε μας  δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε




έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία








Henri Matisse : la danse 1909-1910

παραλλαγές πάνω στο la danse του Matisse πίνακες και φωτο των :
Harry Holland,   Samantha Madonik,  Leonard Nimoy

Giorgio de Chirico : Bañistas en la playa

Lionard's Nimoy models vs 80's Fashion girls

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Ίλιον o Γαπ στον ποδηλατόδρομο


Κάθε πράγμα στον καιρό του και τον Αύγουστο κολιός

Ο διωχθείς εκ Σάμου ΓΑΠ βρίσκει ασφαλές καταφύγιον εις υπήνεμον ποδηλατόδρομον αττικού δήμου. Η τοπική ιντελιγκέντσια υπεδέχθη με τιμάς αρχηγού κράτους το Γιωργάκι. Η εχεμύθεια και η φιλοξενία ήτο προσήκουσα των περιστάσεων. Εδόθηκαν αι καθιερωμέναι συστάσεις και ελέχθησαν τα παρακάτω


ο κρέμμυδος κι ο απήγανος αϊντάμωσαν το σκόρδο

και ιδές ο ρόιδος σέπεται ο κύδων μαραγκιάζει*

Ο ευφυής πολιτικός ανήρ έτυχε θαυμασμού στα όρια προσωπολατρείας από τας τοπικάς αρχάς ιδιαιτέρως για το βαρύτιμον επίθετόν του, ενώ δεν ήτο και ολίγη η μερίς εκείνων που οδυρόμενοι έλεγαν, ‘’που τέτοια τύχη εις ημάς’’.

Το πολιτικό σθένος και η ακαταμάχητος τόλμη του ατρομήτου ποδηλατιστού δεν θα ήτο αρκετά εάν δεν συνοδευόνταν και από την απαράμιλλη ευγένειάν του καθώς και την διάθεσήν του δια κοινωνικήν προσφοράν, ότι κι αν αυτό εσυνεπάγετο. Η δημοσία εμφάνισίς του ήτο καταλυτική.

Οι τοπάρχαι εδώρησαν εις τον πολιτικόν άνδρα, στίλβον ποδήλατον άνευ σέλης δια να τελεί εν εγρηγόρσει, ως ανταπόδωση εις την δωρεάν των προσωπικών του οργάνων εκγύμνασης προς το ίδρυμα αποκαταστάσεως αναπήρων, το οποίο μετά τούτου και πρόκειται να κλείσει ως εξαγγέλθη.

Ο ευγενής πολιτικός ανήρ απέκλεισε την προσφορά των τοπαρχών λέγοντας :’’ να σηκώσουμε τα μανίκια, να βγάλουμε τις γραβάτες, να μην είμαστε πλεονέκτες, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων για την πατρίδα ’’και συνέχισε : ‘’με τιμά η προσφορά σας αλλά αδυνατώ να την κάνω δεκτή. Δεν εχω χρείαν ποδηλάτου πλέον κι αυτό διότι, εις προηγουμένην επίσκεψίν μου εις την αχανή Κίνα, μου εδωρήθη δια τας μετακινήσεις μου τροχήλατο αμαξίδιον μετά κινέζων κούληδων βαστάζων, οι οποίοι και με καταλαβαίνουν απολύτως. Όμως για να μη σας προσβάλλω, υπόσχομαι να μετασκευάσω το στίλβον ποδήλατο άνευ σέλης σε ηλεκτροφόρο και να το χαρίσω μετά χαράς εις τον σύντροφον αντιπρόεδρον της κυβέρνησης με αφορμή την επέτειον της 3ης Σεπτέμβρη εκφράζοντας του τις ευχαριστίες υμών και ημών δια την προσωπικήν του απόφαση να δωρίσει τα προσωπικά μου όργανα εκγύμνασης’’.

ακολούθησε η στιχομυθία




Οι εκπρόσωποι των νεοϊδρυθέντων τοπικών συλλόγων - ειδικά δια την τελετήν, Πετροπουλιωτών Ιλίου (εις τον οποίον τυγχάνει επίτιμος πρόεδρος ο νυν δήμαρχος Ιλίου), Ριμινιτών Παλατιανής (αγνώστου συνθέσεως και καταστατικού), Ιλιωτών Ιλίου (πρόκειται δια κλειστόν club αρβανιτοκρατούμενον και ιδιαιτέρως φονταμενταλιστικόν) εξεδήλωσαν την αφοσίωσιν  και την υπακοήν τους εις τα κελεύσματα των καιρών ους εξόχως υπηρέτει ο Γαπ.  

 Οι παρευρισκόμενοι, παραληρούντες ολοκλήρωσαν με συνθήματα όπως : το πασόκ είναι δω ενωμένο δυνατό, που ΄σαι αντρέα να το δεις κ.λ.π. Και όταν ήταν πλέον εμφανές πως το Γεωργάκι δεν άντεχε άλλο εις την άσκησην γοητείας επί του πλήθους , ηυχαρίστησε τους παρισταμένους και ως αντίδωρον παρέδωσε εις τους μαγεμένους τοπάρχας αντίγραφον της πυραμίδος Ρούμπικ εν τη οποία εξησκείτο από τα μικράτα του και εις την οποίαν οφείλει την θαυμαστήν του οξύνοιαν και οξυδέρκειαν. ‘’Η πυραμίς Ρούμπικ ην ως γόρδιος δεσμός’’ συνέχισε ο Γάπας ‘’εγώ δεν τον έλυσα ποτέ , αλλά έμαθα από αυτόν ‘’ κι έκλεισε την εκδήλωση με το μοναδικό ρητό που ενεθυμήθει ‘’we need a global government.’’

Παρ’ ολίγον όμως η περιχαρής αυτή σεμνή τελετή να κλείσει επεισοδιακώς .Η διαφαινόμενη έρις και η αναταραχή απεφεύχθη την τελευταίαν στιγμήν. Ηφορούσε το: ποίος θα ήτο ο αποδέκτης της πυραμίδος ; Ο νυν ή ο τέως ;

Πολιτισμένοι άνθρωποι είμεθα, θα τα ήβρουμε.
Με την αποχώρησίν του, ο Γαπ εξεπλάγη ηκούων την ανιδιοτελήν προσφοράν των εμπίστων τοπαρχών,''εαν σου χαλάσουν οι κινέζοι βαστάζοι εδώ είμεθα ημείς, μη διστάσεις αρχηγέ''

Για την εκούσιαν και αμέριστον αρωγήν των παρισταμένων συλλόγων, ο δήμαρχος υπεσχέθη συγκεκινημένος, εξήροντας τους υπέρ του δέοντος σκοπούς  ουν υπηρέτουν, πως θα φροντίσει για την άμεσον και έκτακτον επιδότησήν των με το ποσό των 30.000€ προς έναν έκαστον εξ αυτών, παροχή προβλεπομένη εις τους ακόμη ανοικτούς κωδικούς περί των σεισμοπλήκτων του 1999,  μιας και κάτι τέτοιο είναι και νομότυπον αλλά και δίκαιον.

 Όμως τα όρνια της κλειβωκάς εγυρόφερναν κρώζοντας ως οιωνοί αδιάψευστοι εις τας δεντροστοιχίας του ποδηλατοδρόμου πέριξ των πρωταγωνιστών.

Μα τι ήταν αυτά τα λόγια του τέως προς τον νυν;

Καταυλακιώτη Συ να τηράς τη δλειά σ’ τις πράσνες ταράτσις. Προηγιέτ’ ο Δημητράκς.

Η κόντρα Ρουμελιωτών - Μωραϊτών η οποία υπέβοσκε εις θώκους εξουσιαστικούς εδώ και πλέον των διακοσίων χρόνων, ήτο ζήτημα ολίγων λεπτών να αναβιώσει.

Τόσα χρόνια συνεργάτες στο βρόντο για μια πυραμίδα

*παιδικό σκωπτικό δημώδες
φωτο και στοιχεία από την Εξόρμηση της Κυριακής


Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

δεκαπενταύγουστος


στραφτάλια  μορφομύριστα

κρινάκια  στις  αμμούδες

τεττέρισμα  θαλασσινό  η  Παναγιά  Γοργόνα

 
Ποιος  Είμαι  Ποιος  είμαι  αντηχεί

Άγγελοι  φτερουγίζουνε  σ’  αλώνι  μεθυσμένο

δείχνουν  το  δρόμο  για  το  φως

Καλό  Ταξείδι  στις  ψυχές

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Το Παραμύθι που λέει ο Σωκράτης



Κ. Βάρναλης   Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη 



Το Παραμύθι που λέει ο Σωκράτης στους συμπολίτες του

 «… Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτύνανε αρκετά, αποφασίσανε να τακτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατεία τους είπανε: “Ψηλά τα χέρια! Θέλουμε το καλό σας … Είσαστε λεύτεροι! …Ο κυρίαρχος λαός θα ʽσαστε εσείς! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε. Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας – μʼ ένα λόγο για τη λευτεριά σας. Σεις θα δουλεύετε …Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε τα κόπια σας …
Κ
ʼ εσείς κʼ εμείς θα ʽχουμε πάνω από τα κεφάλια μας τους ίδιους Θεούς, που θα προστάζουν εσάς να δουλεύετε και να μην τρώτε κʼ εμάς να καθόμαστε και να τρώμε. Κʼ εμείς κʼ εσείς θα ʽχουμε πάνω απʼ τα κεφάλια μας τους ίδιους νόμους, που εμείς θα σας τους δίνουμε κʼ εσείς θα τους ψηφίζετε σα βουλευτάδες και θα τους εφαρμόζετε σα δικαστάδες ενάντια στον εαυτό σας …Κι επειδή μοναχοί σας δε θα μπορούσατε να σκεφτείτε το συμφέρον σας και να φυλάξετε τον εαυτό σας, θα σας αναγκάζουμε με το ζόρι (ψηλά τα χέρια!). Ένα πράγμα μοναχά σας απαγορεύουμε: να κλέβει ο ένας τον άλλονε. Γιατί μπορεί να κλέψετε κʼ εμάς”.
Έτσι λοιπόν ο λαός δούλευε λεύτερα και λεύτερα σκεφτότανε. Και τραγουδούσε χαρούμενα στις ταβέρνες σαν τον κότσυφα στο κλαρί (στο κλουβί!). Κ
ʼ οι σωτήρες του ξαπλωνόντανε τʼ ανάσκελα σε ζεστά παλάτια το χειμώνα και κάτω απʼ ανθισμένα δέντρα το καλοκαίρι …Κʼ η ευτυχία τους αυτή ήτανε δύναμη της πατρίδας κʼ η ξετσιπωσιά τους καθαρμός. Κι αν κάπου βαριεστίζοντας ο λαός τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως άλλους να τόνε κλέβουνε: δε μπορούσε πια μήτε να σκεφτεί χωρίς “σωτήρες”.
Γελάτε και με το δίκιο σας, ω άντρες Αθηναίοι … Παραμύθι, βλέπετε. Τώρα θα μου ζητάτε κ
ʼ επιμύθιο! Πού να το βρω!… Μοναχά σας λέω: “Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών”».



Ο Κώστας Βάρναλης είναι ένας στοχαστής – μαστιγωτής της κοινωνικής πραγματικότητας. Επιδιώκει να αποκτήσει ο «Καλός Πολίτης», το θύμα της εκμετάλλευσης, συνείδηση, να χειραφετηθεί, να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία και να πραγματοποιήσει τον δικό του πολιτισμό.

Έγραψε χωρίς να χαϊδεύει εκείνον στον οποίο απευθυνόταν, τον λαό, χωρίς να τον θωπεύει, χωρίς να τον αφήνει έξω από την ευθύνη του, την προσωπική του ευθύνη, να πάψει να είναι «θύμα, ψώνιο και σύμβολο αιώνιο» της μοίρας του.

Επίκαιρος και σήμερα που τσακίζουν τα λαϊκά δικαιώματα, εξαθλιώνουν τη ζωή των εργαζομένων μα ταυτόχρονα ζητούν από το λαό υπομονή και θυσίες για τη «σωτηρία της πατρίδας» δήθεν. Ποιας πατρίδας όμως; Του λαού που παράγει τον πλούτο αλλά δυστυχεί και υποφέρει, ή μιας χούφτας παράσιτων που τον κλέβουν;





«Όσο πιο ταπεινωμένος ο άνθρωπος, τόσο πιότερο κι αναποφάσιστος, όσο πιο κουρασμένος τόσο λιγότερο ανασαίνει και σκέφτεται και θυμώνει. Χρειάζεται κουράγιο και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να αντισταθείς στην αδικία - και πιο πολύ ακόμα για ν' αδικήσεις. Μαθημένος να φοβάσαι, δε θέλεις να φοβηθείς περισσότερο. Αφήνεσαι στη γλύκα της αβουλίας, στον εγωισμό του πόνου. Κι όχι μονάχα στέκεσαι να σου παίρνουν τα όσα δεν έχεις, μα δεν αγγίζεις και τα λίγα πόχεις: νηστεύεις από δικού σου το φαγί, το πιοτό και τις γυναίκες- μισείς τον ήλιο, τη θάλασσα, τον αγέρα του δάσου και την κίνηση και αποζητάς την αρρώστια, τα βάσανα, την απλυσιά, τη σιωπή και το θάνατο, για να πας στον παράδεισο»  
«Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη».

 
http://kostas-varnalis-poiimata.blogspot.gr/

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Ποιός είναι αυτός που πύργους χτίζει στον αέρα

 

Κ. Παλαμάς  απόσπασμα  από  το  Δωδεκάλογο  του  Γύφτου


Ποιός  είναι  αυτός  που  πύργους  χτίζει  στον  αέρα
με  τη  φωνή  του  κράχτη  και  μοιράζει  μας
βασιλικά  τα  κάστρα  κι  άπρεπων  ελπίδων
ίσκιους  μπροστά  στα  μάτια  μας  σαλεύει;
Είµαστ’  εµείς  οι  απάτριδοι  κι  οι  αγιάτρευτοι·
γιούχα  και  πάντα  γιούχα  των  πατρίδων!...


Είµαστ’  εµείς  οι  αθάνατοι  απολίτιστοι!
Κ’  οι  Πολιτείες  ληµέρια  των  ακαθάρτων,
κ’  οι  Πολιτείες  ταµπούρια  των  κιοτήδων!
Στη  στρούγγα  λυσσοµάνηµα  και  φαγωµός
λύκων,  σκυλιών,  προβάτων  και  τσοπάνηδων!
Γιούχα  και  πάλε  γιούχα  των  πατρίδων!




Όσα  Βουνά  κι  αν  ανεβείτε,
απ'  τις  κορφές  τους  θ’  αγναντεύετε  άλλες  κορφές,
ψηλότερες,  μιαν  άλλη  πλάση  ξελογιάστρα!
Και  στην  κορφή  σα  φτάστε  την  κατάψηλη
πάλε  θα  καταλάβετε  πως  βρίσκεστε
σαν  πρώτα  κάτου  απ' όλα  τ' άστρα!



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...