Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

YOLO & The Divas στα εφήμερα

ότι αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα - πυκνή και αδιαπέραστη - είναι καθ’ εαυτού κενό. κενό πληρούμενο εικονικών διεργασιών. πράγματα ξεπροβάλλουν για λίγο κι έπειτα ξαναχάνονται. εφήμερα πράγματα αποτελούν μέρος του κενού.



Τὸ σύστημα τὸ πολυτονικὸ οἱ Ποσειδωνιᾶται
Ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι
Μὲ προοδευτικούς, κουλτουριαρέους καὶ γλωσσολόγους
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε πολυτονικὸ
Ἦταν μιὰ μυστικὴ γιορτή, μὲ ὀξεῖες καὶ μὲ περισπωμένες.
Κι εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς
Κανόνες τονισμοῦ νὰ ἀπαγγέλλουν,
Ποὺ μόλις πιὰ τοὺς καταλάμβαναν ὀλίγοι:
«Ἡ προπαραλήγουσα ποτὲ δὲν στεφανοῦται
Ὅταν τοὺς προεξανισταμένους ἐν τοῖς ἀγῶσι ῥαπίζουσι.
Ἄχ, ἄμα, ἀδέρφια, ἐνεθυμούμασταν τὸ δίγαμμα καὶ τὴ δασεία,
Δὲν θὰ παθαίναμε ὄλοι μας σὰν κόπανοι τὴ δυσλεξία».
Καὶ ἔτσι μελαγχολικὰ ἐτέλειωνε συνήθως ἡ ἑορτή των.
Γιατὶ θυμοῦνταν ποὺ ἦσαν πολυτονιστὲς κι αὐτοὶ μία φορὰ
Καὶ εἶχαν γιὰ καμάρι τὴ βιτσιὰ τοῦ δάσκαλου γιὰ τὸ ἔψιλον περισπωμένη.
Καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν,
Νὰ γράφουν καὶ νὰ ὀμιλοῦν βλαχοαγγλικά,
Βγαλμένοι, φεῦ καὶ τρισαλί, ἀπὸ τὸν πο-λυ-το-νι-σμό.

 

«Ο εαυτός βρίσκεται στο σκοτάδι γιατί τυφλώνεται από ένα Φως μεγαλύτερο από εκείνο που μπορεί ν’ ανεχθεί. Όσο καθαρότερο είναι το Φως τόσο περισσότερο τυφλώνει τα μάτια της κουκουβάγιας, κι όσο εντονότερες είναι οι ηλιακές αχτίδες τόσο περισσότερο τυφλώνουν τα οπτικά όργανα, τα παραλύει εξαιτίας της αδυναμίας τους, αποστερώντας τα από τη δύναμη της όρασης. Έτσι και το Θείο Φως της ενατένισης, όταν προσκρούει πάνω σε μια ψυχή που δεν είναι ακόμη τέλεια φωτισμένη, προκαλεί πνευματικό σκοτάδι, όχι μόνο γιατί ξεπερνά τη δύναμή της αλλά γιατί την τυφλώνει και την αποστερεί από τις φυσικές της αντιλήψεις…. Όπως τα μάτια που είναι εξασθενημένα και θολά από τα δάκρυα, πονούν όταν το διαυγές φως πέσει πάνω τους, έτσι και η ψυχή, επειδή είναι ακάθαρτη, υποφέρει εξαιρετικά όταν το Θείο Φως λάμπει πραγματικά πάνω της. 

Κι όταν οι αχτίδες αυτού του καθαρού φωτός λάμπουν πάνω στην ψυχή, για να εξαλείψουν τα μιάσματα, η ψυχή νιώθει πως είναι τόσο ακάθαρτη και άθλια ώστε μοιάζει σαν να έχει ταχθεί ο Ίδιος ο Θεός ενάντιά της, κι αυτή ενάντια στο Θεό… θαυμάσια αλλά και θλιβερή εικόνα! Τόσο μεγάλη είναι η αδυναμία και η ρυπαρότητα της ψυχής, ώστε το χέρι του Θεού, που είναι τόσο απαλό και ευγενικό, το νιώθει σαν βαρύ και καταθλιπτικό, μολονότι δεν την πιέζει, ούτε πέφτει πάνω της, αλλά απλώς την αγγίζει, και αγγίζει την ψυχή ευσπλαχνικά, όχι για να την τιμωρήσει αλλά για να τη γεμίσει με τη χάρη Του.»






 Οι άνθρωποι αναζητούν τόπους για απόσυρση, εξοχές και παραλίες και όρη και εσύ πολλάκις βρέθηκες να τα λαχταράς. Όλα αυτά όμως είναι χρήσιμα μόνον εις τους ανόητους, αφού εσύ μπορείς όποια στιγμή θελήσεις ν’ αποτραβηχτείς στον εαυτό σου. Γιατί πουθενά δεν είναι πιο ήσυχα και αμέριμνα για τον άνθρωπο παρά μέσα στην ίδια του την ψυχή και ιδίως για εκείνους που έχουν εύτακτο τον εσωτερικό τους κόσμο ώστε όταν τον κοιτάζουν καταλαμβάνονται από μεγάλη γαλήνη. Και ως τέτοια εννοώ την αρμονία. Συχνά δίνε λοιπόν τού εαυτού σου, τού είδους αυτού την απομόνωση και ανανέωσέ τον.

 Την ύπαρξή σου έλαβες ως μέρος ενός συνόλου. Θα εξαφανισθείς αργότερα μέσα σ’ εκείνο που σε γέννησε. Ή μάλλον θα μεταβληθείς και θ’ αναληφθείς στον λόγο που σε δημιούργησε.

 Σαν να πρόκειται τώρα αμέσως να φύγεις από τη ζωή, έτσι να πράττεις κάθε φορά, έτσι να μιλάς έτσι να σκέφτεσαι. Το να εγκαταλείψεις την ανθρωπότητα, αν υπάρχουν θεοί δεν είναι διόλου φοβερό, γιατί οι θεοί δεν πρόκειται να σε ρίξουν στο κακό. Αν πάλι δεν υπάρχουν θεοί ή δεν νοιάζονται για τα ανθρώπινα, τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει για σένα το να ζεις σ’ ένα κόσμο όπου απουσιάζουν οι θεοί και η πρόνοια; Όμως υπάρχουν θεοί και νοιάζονται για τα ανθρώπινα και χάρισαν στον άνθρωπο όλες τις δυνατότητες να αποφεύγει τις πραγματικές συμφορές.

 Ζούμε για μία στιγμή μόνο, μετά θα ξεχαστούμε σε μία τέλεια άγνοια. Δες πόσοι έχουν περάσει την ζωή τους σε μίση, πάθη, υποψίες και τώρα είναι νεκροί, είναι μονάχα στάχτη.

 Μη συμπεριφέρεσαι σαν να πρόκειται να ζήσεις χιλιάδες χρόνια. Το μοιραίο έχει κιόλας γαντζωθεί πάνω σου. Όσο ζεις κι όσο είναι στο χέρι σου, γίνε άνθρωπος καλός.

 Πόση ηρεμία κερδίζει εκείνος που δεν κοιτάζει τι είπε, τι έκαμε και τι σκέφτηκε ο διπλανός του, αλλά μόνο τι κάνει ο ίδιος ώστε να είναι δίκαιη και ευσεβής η πράξη του ή, καταπώς λέει ο Αγάθων: «Μη στρέφεις το βλέμμα στους σκοτεινούς χαρακτήρες» αλλά τρέχα προς τον στόχο σου χωρίς να παρεκκλίνεις.

 Όποιος έχει κυριευτεί από πάθος για την υστεροφημία του ούτε που φαντάζεται ότι καθένας απ’ όσους θα τον θυμούνται δεν θ’ αργήσει να πεθάνει.



κείμενα:

periglwssio.blogspot.gr : Πολυτονιᾶται, στὰ 2050 μ.Χ.

Άγιος Ιωάννης του Σταυρού : Η Σκοτεινή νύχτα της Ψυχής

Μάρκος Αυρήλιος : Τα εις εαυτόν



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...