Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

εμείς εκλέξαμε πρόεδρο! εσείς;



εμείς  εκλέξαμε  πρόεδρο:  στα  οδοφράγματα˙  να  αντιστέκεται

εμείς  εκλέξαμε  πρόεδρο:  ζωντανή,  αφτιασίδωτη,  ρυτιδιασμένη,  αληθινή

εμείς  εκλέξαμε  πρόεδρο:  την  κυρία  Καίτη,  την  ίδια  τη  Ζωή

εμείς  εκλέξαμε  πρόεδρο:  τη  μάνα,  τη  γιαγιά  που  μας  κάνει  περήφανους


εμείς εκλέξαμε πρόεδρο

εσείς;


ΕΜΕΙΣ  ΘΑ  ΕΚΛΕΞΟΥΜΕ  ΠΡΟΕΔΡΟ  χουγιάξανε   κι  αλύχτησαν  οι  τραπεζίτες,  η  πολιτική  συναλλαγή,  οι  μέτοχοι,  τα  μέσα  και  οι  δημοσκόποι


εμείς εκλέξαμε πρόεδρο

εσείς;




δες και: in God we trust



Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

σώστε τα παιδιά μας


 
πολιτικάντηδες.  σούργελα .  εθελόδουλοι.  ερπετά τρίτης γενιάς.

φίδια.  βγήκαν  απ  τη  φωλιά  της  κοκκορόκαμπιας .

περιφέρουν  τη  γλίτσα  τους

την  πολιτική  αλητεία

την  οικογενειοκρατία --- σώστε τα παιδιά μας

Γιούργια . δώστε  τους  το  επίδομα  γλείφτη


Ο  λαός  των  υπηκόων  ήτο  ευχαριστημένος.  Καινοτομία.  Δομές.

Τσιφτετέλι – Τσάμικο – Κοκορέτσι – Σπληνάντερο .

δώστε  τους  το  επίδομα  γλείφτη

και  στείλτε  τους  στο  διάολο – τον  πατέρα  τους.

σώστε τα παιδιά μας







δες και:










Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Νανά Ησαΐα, μικρά ὂνειρα

 
Ἀνύπαρκτη φάση
   
 Συχνά λέω ὃτι πρέπει
            
νά κάνω αὐτό ἐκεῖνο
                                
κι ἐγώ τό ἔχω κάνει
                                                        
ἀκριβῶς πρίν ἀπό λίγο.
                                           
Μά ποῦ ἢμουν λοιπόν λέω.
    Σέ αὐτό τό βαθμό ἀπουσιάζω
ἀπό τόν ἑαυτό μου;
       Πῶς ὃταν πρέπει νά σβήσω το φῶς
                                   τό φῶς ἔχει ἢδη σβηστεῖ.
                                                       Καί ὃταν πρέπει νά σέ ξεχάσω
                                                                   ἐσύ ἔχεις ἢδη ξεχαστεῖ.
                                    Κι ἐνῶ τό γράμμα πού θέλω νά γράψω
        ἔχει ἢδη γραφεῖ πρίν ἀπό ἕνα χρόνο;
Ἀπό κάποιον ἂλλο βέβαια.
        Νεκρό πού ἀντιγράφει τόν ἑαυτό μου.
                 Θά ὑπάρχει ἲσως μιά κενή φάση στή ζωή.
      Σάν ἀνύπαρκτη φράση.

Ἐγώ
 

          Ἧταν ἕνα δωμάτιο.
                   Ἧταν ἕνα παράθυρο
                                  Ἡ πράσινη μέθη τῶν δέντρων
                                                         στή θέα τῆς πιό σκοτεινῆς μέρας.
                                  Ἧταν τότε πού ἔφυγες.
Ἐσύ ἀγαπημένο μου
γώ.
                  Τό φωτεινό σου φόρεμα μόλις περνοῦσε πλάι
                                            ἀπό τόν πράσινο κυματισμό τοῦ ἄνεμου
                  Καί τώρα συνέχεια χάνεσαι ἀπό τή μνήμη.
       Ποιός θά σέ σταματήσει ποτέ;
                                  Ἤ θά σοῦ μιλήσει;
                                      Σʼ
σένα τό μεταμφιεσμένο ἲσκιο.
         ἑνός γιά πάντα χαμένου
γώ
στό σκοτεινό λάθος
                                ἑνός δάσους.

 Καταστροφή

                 Δέν πειράζει πού καταστράφηκε
                                 τό καλοκαίρι στα χέρια μας.
                                                  Σάν μιά χαώδης ὀνειροπόληση φωτός.
                                                  Ἀκρωτηριασμένων σχημάτων.
Ἄν χάθηκε τό μέγεθος τῶν βράχων.
                 Κι ἡ παραλία ἔπαψε νά εἶναι ἡ περυσινή.
                                                  Ἐγκαταλείψαμε μαζί αὐτό τό ὂνειρο
                                              Γελοιοποιώντας τό τέλος τῶν
ποχῶν.
                 Μέ τή θεατρική μας αἲσθηση τῶν κυμάτων.

Πυροβολισμός

         Μόνο πού δέν ξέρομε
                       τί σκοτώσαμε ἀκριβῶς.
                                                       Ἔτσι δέν εἶναι;
                                                                 Αὐτό στό ὁποῖο
                                                     θά
πέστρεφε ὁ θάνατος
                         σάν σκοτεινός ἦχος;
     Τό μαθηματικό μυστήριο
πού σέ κολλάει στόν τοῖχο;
                      Παιδικός ἦταν ὁ γάμος.
                                      Ἄς βγοῦμε ἔξω νά δοῦμε στούς θάμνους.
                                                Ἴσως νά ἔχει σχήμα ζώου τό κενό.
                          Στόν τόπο ὁ πυροβολισμός
   να ἐξηγεῖ τόν φόνο.
                               Ἄν καί ἔχει διαφύγει
                                                             ἡ ὓλη κάθε συλλογισμοῦ.
                               Καί τίποτα δέν θά ἐξηγήσει ποτέ τόν κόσμο.

Κάποιος


Κάποιος νά μᾶς πεῖ
     ἄν ὃ,τι ἔγινε ἦταν τό σωστό
                                      κι ἄν
μεῖς εἲμαστε
                                                 αὐτοί πού πρέπει.
                         Κάποιος τοῦ ὁποίου ὁ νοῦς
        νά περιέχει τή λύπη.
Τήν ἄχρηστη πιά.
      Φόβος ὑπονομεύει τόν ἀπολογισμό.
                        Ποιοί εἲμαστε
μεῖς σέ ποιό χρόνο;
                            Στα χέρια μου ἔχω τό βράχο.
               Στό βάθος κάποιου γαλάζιου.
Ἀπροσδιόριστο τό πάθος τοῦ οὐρανοῦ.
       Γράφω μόνο γιά τό σύνολο ἑνός ἔρημου καλοκαιριοῦ.
                                                  Κάποιος τοῦ ὁποίου ὁ νοῦς
                                                  νά περιέχει ἐπίσης τή λήθη.
      Ὃπως μόνοι μας μέ τά ἀντικείμενα.
Καί τά σχετικά λόγια μας.
                            Στό
λάχιστο φῶς.
                            Κάποιος νά μᾶς πεῖ ποῦ εἶναι ὁ τάφος.
                    Τά δικά μου βήματα πάντα παρακάμπτουν
          κάποιο συλλογισμό θανάτου.
Κι ἐσύ ὁ εἲρων
                μιᾶς χαμένης πτυχῆς τοῦ ἀπείρου.
                                                Ἐσύ δέν ξέρεις νά δεῖς.
                 Κάποιος λοιπόν πρέπει νά μᾶς πεῖ.
Ἄν εἲμαστε αὐτοί ἐμεῖς.
                    Οἱ ἔνοχοι μιᾶς ἐποχῆς
                                     φθινοπωρινῆς πλήξης.



τα ποιήματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Νσος (Μουσική και Ποίηση), τ. 4, Μάιος 1985
οι εικόνες είναι των:
Bo Bartlett,  Andrew McConnell, Andrew Hollis, J. Morgan Puett και Mike Brodie

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Αλλά ο Ένας δεν θα φανεί πια

 Ένας

Αν υπήρχε η δυνατότητα να αλλάξει κάτι σε αυτή την χώρα θα άλλαζε στην πορεία των 200 χρόνων. Στα ίδια μονοπάτια περπάτησαν και οι προηγούμενες γενιές. Γενιές που σφαγιαστήκαν, καήκαν, βιαστήκαν, διώχθηκαν, εξοριστήκαν κι όμως μόλις ορθοπόδησαν έστω και λίγο έτρεχαν πίσω από τον υποψήφιο σωτήρα να τον σηκώσουν στα χέρια μη και πατήσει στα λασπωμένα καλντερίμια των χωριών. Να τους υποσχεθεί γεφύρια παίρνοντάς τους τα ποτάμια, να τους χορηγήσει μηχανήματα υποθηκεύοντας τα χωράφια που με αίμα είχαν αποκτήσει. Να υπερψηφιστεί και να μπει σε κάδρο δίπλα στο εικόνισμα και κάποιες φορές δίπλα στα στέφανα πάνω ακριβώς από το κρεβάτι για να θυμούνται ότι ακόμη και την ερωτική συνεύρεση την οφείλουν στον Σωτήρα.

 
Μόνο στις δύσκολες στιγμές ο όχλος αναζητούσε τον ανυπότακτο και τον τρελό του χωριού να μπει μπροστά για να σηκώσει το βάρος της αξιοπρέπειας μα μόλις τα δύσκολα περνούσαν ο ανυπότακτος καταδικαζόταν, εκτελούνταν, κρέμονταν στο τσιγκέλι, ενώ ο τρελός γινόταν ο περίγελος κάθε Κυριακή μετά το χριστιανικό εκκλησίασμα. Είναι επικίνδυνοι όσοι κουβαλούν την τρέλα της ελευθερίας γι' αυτό η τιμωρία τους πάντα είναι παραδειγματική. Έτσι είναι μαθημένος ο όχλος που πάτησε και πατάει σε αυτή την χώρα. Να ανέχεται ως ραγιάς και να συμπεριφέρεται ως κεχαγιάς.


Γι΄ αυτό τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει σε τούτο τον τόπο γιατί είμαστε ολίγιστοι ψυχικά ενώ αριθμητικά ξεπερνούμε τα προγνωστικά των εκλογικών αναμετρήσεων. Κρύβουμε όλοι μας έναν μαυραγορίτη που όταν είναι να επιβιώσουμε βγαίνει από την σπηλιά και τον αφήνουμε να κάνει πλιάτσικο στο βίο και την αξιοπρέπεια του διπλανού μας. Όταν μας παίρνει κιόλας, τον αφήνουμε να σηκώσει κεφάλι και να απαιτεί σαν να του χρωστάει η ζωή ακόμα και την ζωή του άλλου. Στα εύκολα αποτυχαίναμε πάντα, αλλά η έκπληξη έρχονταν στα δύσκολα. Εκεί σπάγαμε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ. Όλοι με την γροθιά υψωμένη σε έναν αγώνα που τελικά δεν τον έδωσαν ποτέ οι πολλοί αλλά πάντα οι λίγοι. Δεν είναι άλλωστε ασυνείδητη η έκφραση που λέμε όλοι μας δύο χρόνια τώρα: «Ένας ρε, δεν υπάρχει;» Ψάχνουμε τον Έναν γιατί πάντα Ένας ήταν, και αυτός ο Ένας κατάφερνε το αδιανόητο για αυτό τον όχλο: Να τον κάνει έστω για λίγο λαό. Να κατεβάζει τα εξουσιαστικά είδωλα και να τα φέρνει στα μέτρα του σκλάβου και του κολίγου αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν ούτε κατά προσέγγιση το ύψος του ρυτιδιασμένου μετώπου ενός κατατρεγμένου. Αλλά ο Ένας δεν θα φανεί πια. Ίσως κουράστηκε, ίσως πάλι να κουβαλάει την γνώση αυτών των δύο αιώνων. Ίσως να έγινε πια σοφός μετά από τα απανωτά ξεπουλήματα του ίδιου λαού που υπερασπίστηκε, γνωρίζοντας από τη μήτρα της μάνας του, πού θα καταλήξουν και πάλι οι γραμμές της Ιστορίας.


Κάποτε τον έλεγαν Γιώργο, Θόδωρο, Νικήτα, Παύλο, Ίωνα, Άρη, Νίκο, Γρηγόρη, Αλέκο και ήταν πάντα Ένας, που με τις πράξεις και τις συνειδητές αποφάσεις ζωής που πήραμε, τον εκτελούμε καθημερινά στο Τοίχο της Ιδιοτέλειας μας σαν να ήταν Κανένας.














Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...