Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Μανόλης Αναγνωστάκης, Αντί να φωνασκώ

Στο παιδί μου



Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.


Επιτύμβιον



Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.


Στ᾿ Αστεία Παίζαμε!



Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σας δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ᾿ το φώς της ημέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτ
καλό χαρτί, χάναμε· χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποι
ς θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε




Αντί να φωνασκώ...



Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι
Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες
-Μάντεις κακών και οραματιστές-
Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου
Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα
(Και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια)
Πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας.
Ήτανε βέβαια μεγάλη η περιπέτεια
Όμως η πόλις φλέγονταν τόσο όμορφα
Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε
Στον πράο ουρανό με διαφημίσεις
Αιφνίδιων θανάτων κι αλλαξοπιστήσεων.
Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως
Κάηκαν όλα τα επίσημα αρχεία και βιβλιοθήκες
Οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία
Όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων
Και θανάτων -έτσι που πια δεν ήξερε
Κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα-
Όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών
Από τους οίκους ανοχής τα βιβλιάρια των κοριτσιών
Τα πιεστήρια και τα γραφεία των εφημερίδων.
Εξαίσια νύχτα τελεσίδικη και μόνη
Οριστική (όχι καθόλου όπως οι λύσεις
Στα περιπετειώδη φιλμ).
Τίποτα δεν πουλιόταν πια.
Έτσι λαφρύς και περιττός πήρα τους δρόμους
Βρήκα την Κλαίρη βγαίνοντας
Απ' τη Συναγωγή κι αγκαλιασμένοι
Κάτω απ' τις αψίδες των κραυγών
Περάσαμε στην άλλη όχθη με τις τσέπες
Χωρίς πια χώματα, φωτογραφίες και τα παρόμοια.
Τίποτα δεν πουλιόταν πια.


Ποιητική



-Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
την ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου
τη χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
των σκοτεινών επιδιώξεών σας
Εν πλήρει γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε
Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.
Το τι δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αφτιά
Ν’ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα, και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μας εγκαλείτε;
Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.
Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος.


ποίηση: Μανόλης Αναγνωστάκης
εικόνες: Ο Δάσκαλος - Μουσείο  Θ. Παπαγιάννη -  Ελληνικό Ιωαννίνων, Βασίλης Σελιμάς - nio 03, Νίκος Κούνδουρος - Μάρτυρες στο κάδρο, Βασίλης Σολιδάκης, Ηλίας Πασσίσης -  λογαριασμοί



Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική

Στον δίσκο "Ο Αριστοφάνης Που Γύρισε Από Τα Θυμαράκια", που πολλοί (και το blog μαζί) θεωρούν ως την κορυφαία δουλειά του Διονύση Σαββόπουλου, (πριν ο ίδιος τελικά θεωρήσει σωστό να ξεφτιλίσει στα γεράματά του την νεανική του ορμή και επαναστατικότητα, γενόμενος στα στερνά δεκανίκι κι ακόλουθος του συστήματος (είναι πολλά τα λεφτά Νιόνιο) ), στην "Παράβαση" της κωμωδίας (αφού όλος ο δίσκος δεν είναι παρά η μουσική επένδυση για τους Αχαρνής του Αριστοφάνη) ο εμπνευσμένος καταπληκτικός του στίχος κάπου λέει:

"..Ποιος μας γηροκομεί, τη σήμερον ημέρα
 ψηστιέρα καρβουνιέρα, μούσα Δεκεμβριανή;

Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία
 και με τυφλή μανία, ξέσκιζα τον εχθρό.

Τώρα με χειρουργεί, μια αλλήθωρη νεολαία
 μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.."


Αυτό, ακριβώς αυτό, μιά τσογλανοπαρέα που έκανε κριτική, μας κυβερνάει σήμερα.

Όταν πριν δυόμιση χρόνια ο ελληνικός λαός απελπισμένος από την προδοσία των μνημονίων και θέλοντας να αποτινάξει πιά από πάνω του την σκόνη του δωσιλογισμού της Κατοχής, που είτε με την μία είτε με την άλλη κομματική μορφή και πολιτικό προσωπικό κυβέρνησαν την χώρα από τότε ως και τις μέρες μας για 70 συναπτά χρόνια, στράφηκε στην αριστερά, έχοντας στο μυαλό του εκείνο το στερεότυπο του έντιμου, συνεπή αριστερού ιδεολόγου που προτιμούσε να εξοριστεί, να βασανιστεί και να πεθάνει, παρά να προδώσει και να εγκαταλείψει τις ιδέες του.

Αυτό αποτελούσε και το περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα" της αριστεράς.

Δεν πρόσεξε όμως τότε ο απελπισμένος ψηφοφόρος, ποιοί ήταν αυτοί που ενσάρκωναν την "νέα Αριστερά" του -όχι τυχαία στάσιμου- 4% που κάλεσε για να τον κυβερνήσει.

Δεν κατάλαβε πως πρόκειται για μια αλλήθωρη, ημιαγράμματη νεολαία, σπουδασμένη και καλοζωϊσμένη με τα λεφτά του μπαμπά, άσχετη από δουλειά, ανίκανη να σχεδιάσει κάτι παραπάνω από πλακίτσες και "events", παρέα με κάποιους λίγους ηλικιωμένους αριστερούς, μονομανείς με την εξουσία που την έβλεπαν σαν δικαίωση κι εκδίκηση μαζί, και με κάποια μεσόκοπα λυκόρνια που η μόνη σχέση που είχαν κατά βάθος με τη αριστερά ήταν -και είναι- να καπηλεύονται το όνομά της, να την χρησιμοποιούν ως φερετζέ για να πλουτίζουν.

Όλος αυτός ο συρφετός βρισκόταν βολεμένος στο 4% με τις κρατικές επιχορηγήσεις, με τις βουλευτικές αποζημιώσεις, και με ανέξοδη, ακίνδυνη για τους ίδιους ρητορική κριτική, αφού κανείς τους δεν φανταζόταν πως θα μπορούσαν κάποτε να κυβερνήσουν.

Το χειρότερο είναι πως στην προσπάθειά τους να σταθούν τάχα "αντάξιοι" των παλιών αριστερών ιδεολόγων αγωνιστών, και αντί για γνήσια επαναστατικότητα και αντίδραση προς το σύστημα, ο ντεμέκ αριστερός συρφετός του ΤΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε μία θρασύτητα, μία κοινωνική αγένεια, μία προσβλητική στάση προς τους ιδεολογικούς του αντίπαλους εφάμιλλη φασιστικών προτύπων, μιά γλώσσα και έκφραση χυδαία, τάχα λαϊκή αλλά στην πραγματικότητα λαϊκίστικη, πεζοδρομιακή, περιθωριακή (με την έννοια του περιθωρίου της παρανομίας, και όχι του περιθωρίου της ιδεολογίας, ή της σκέψης, ή των τεχνών).

Η συμπεριφορά τους αυτή, που σήμερα έχει μεταφερθεί ατόφια στην κυβερνητική τους πολιτική έχει την ρίζα της στο σύμπλεγμα κατωτερότητας που σέρνουν όλοι αυτοί πίσω τους, γνωρίζοντας ενδόμυχα ο καθένας τους το βάθος της ανικανότητάς τους, το έρεβος της ημιαγραμματοσύνης τους, και προπαντός το κρυφό και ένοχο μυστικό της απατεωνιάς τους και της ακόρεστης δίψας τους για εξουσία και χρήμα.

Πρόκειται ακριβώς γι αυτό: μιά τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική, γιατί αυτό μόνο ξέρει να κάνει. Μόνο αυτό μπορεί.
Αυτό, και να καταστρέφει με οίηση, θράσος, και απύθμενη αλαζονεία τις όποιες παρακαταθήκες είχαν αφήσει πίσω τους με αγώνες και προσωπικές θυσίες άνθρωποι που πίστεψαν -σωστά ή όχι- αλλά δεν πρόδωσαν ποτέ, τις αριστερές ιδέες.
Οι τσογλανοπαρέες αποτελούνται συνήθως από κ@λοπαιδάκια που τα σπασμένα τους τα πληρώνει ο μπαμπάς τους. Σε εμάς εδώ, τα πληρώνει ο λαός.

Ο λαός.  "Ο παραγγέλων και υπεύθυνος"!..


Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Η ΑΤΤΙΚΗ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS

Εκποιούνται: Δάση, Ελεύθεροι Χώροι, Παραλίες και Ιστορικά Μνημεία


Επτά χρόνια μνημονιακών πολιτικών οι κάτοικοι της Αττικής βιώνουμε πιο έντονα από ποτέ  τον εφιάλτη της εκποίησης κάθε σπιθαμής δημόσιας γης σε κερδοσκόπους επενδυτές. Με το πρόσχημα της εξυπηρέτησης του χρέους και με το όραμα μιας φαραωνικού τύπου ανάπτυξης κινδυνεύουν να χαθούν πάρκα και άλλοι ελεύθεροι χώροι, δάση, παραλίες ακόμα και ιστορικά μνημεία, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τόσο για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής εκατομμυρίων πολιτών που ζουν στο λεκανοπέδιο, όσο και για τη στήριξη της τοπικής οικονομίας που μαστίζεται από την κρίση . Αντί για αυτό, ιδιαίτερα μετά από την ένταξη της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο, βλέπουμε ότι και η Αττική, όπως και ολόκληρη η χώρα αντιμετωπίζεται σαν αποικία από τους υποψήφιους “επενδυτές”, των οποίων τα σχέδια και τις επιθυμίες η κυβέρνηση αποδέχεται ασυζητητί. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να εκχωρούνται στην κερδοσκοπική εκμετάλλευση το παλαιό Αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπως και ολόκληρη η χερσόνησος της Βουλιαγμένης με τις παραλίες, τα δάση και τους αρχαιολογικούς χώρους, το πάρκο και τα ιστορικά μνημεία της Ακαδημίας Πλάτωνος, τα πάρκα στο Γουδή και τη Φιλαδέλφεια, ακόμη και η ζώνη απόλυτης προστασίας του Υμηττού. 

Για εμάς τους πολίτες λοιπόν είναι καθαρό ότι “δεν πάει άλλο”. Αρκετά τους ανεχθήκαμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να οργανώσουμε ακόμα καλλίτερα και να συντονίσουμε ακόμη περισσότερο τους αγώνες μας. 

Για το λόγο αυτό καλούμε τους συμπολίτες μας σε ανοιχτή εκδήλωση με θέμα: Η Αττική εκπέμπει SOS.

Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 28 Ιουνίου, στις 7.30μμ. στο ανοιχτό θέατρο, δίπλα στην Πνευματική Εστία Βούλας. (Αγίου Ιωάννου 2, Κεντρική Πλατεία Βούλας).

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΑΡΗΣ – ΒΟΥΛΑΣ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Ιλιον :: Λευκή Νύχτα 2017

 ΗΛΙΟΝ :: ΛΕΦΚΙ ΝΗΧΤΑ 2017 - ΜΠΟΛΙΝΤΙΖΜΟΣ
θα φάαανε
θα πιου-ού-ουνε
και νηστικοί θα κοιμηθούμε
+ ΩΠΑ ΩΠΑ ΩΠΑ +
ΣΠΑΣΤΑ!
ΓΚΡΕΜΙΣΤΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ
 + ΩΠΑ ΩΠΑ +
+ ΩΠΑ  ΩΠΑ  ΩΠΑ +

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Λευκές νύχτες, σκοτεινές μέρες


ΛΕΦΚΙ  ΝΗΧΤΑ  2017

Σταθερός στην άποψη του για το τι αποτελεί «μεγάλο πολιτιστικό γεγονός» ο μαιτρ της εμπορευματικοποίησης δήμαρχος Ζενέτος θα διοργανώσει για ακόμη μία χρονιά την περίφημη λευκή νύχτα.

Ναι, οι καλοπληρωμένοι καλλιτέχνες που θα έρθουν για την σαββατιάτικη αρπαχτή στις κεντρικές πλατείες του Ιλίου... οι διάφοροι "Φορείς και Σύλλογοι" της πόλης που παρασιτούν στο πλάι των δημοτικών αρχών... οι απλωμένες ψησταριές και η τσίκνα σε όλο το μήκος των πεζοδρόμων... ο συνωστισμός από τα τραπεζοκαθίσματα... οι αφιονισμένοι έμποροι των κεντρικών πεζοδρόμων που τρίβουν τα χέρια τους για θολωμένους καταναλωτές που παίρνουν ανάσες "ξεγνοιασιάς", με την ψευδαίσθηση πως έχουν την "ευκαιρία" να αποκτήσουν "μισοτιμής" αυτά που "στερήθηκαν από την κρίση και τα μνημόνια"... τα δημοτικά καλλιτεχνικά-πολιτιστικά σχήματα παραπεταμένα σε κάποια απόκεντρα σημεία της περιοχής απλά για να επιβεβαιώσουν το "πολιτιστικό έργο του δήμου"... τα κενά βλέμματα των καταναλωτών. Ναι, όλα αυτά είναι "ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά γεγονότα" ένα φτηνιάρικο πανηγύρι για να "ζήσουμε την πόλη μας".

Το να "ζεις την πόλη σου" σημαίνει να καταναλώνεις: από καλλιτέχνες, σουβλάκια μέχρι μπλουζάκια μισοτιμής. Να αναγνωρίζεις τον δημόσιο χώρο, ως πεδίο συνάντησής σου με τα εμπορεύματα. Εδώ και χρόνια εξάλλου οι πόλεις, οι δρόμοι και οι πλατείες τους οργανώνονται και αναπλάθονται με κύριο χαρακτηριστικό τον επικαθορισμό από τον χωροταξικό πολιτισμό της κατανάλωσης. Τα πεδία συνάντησης των κατοίκων όχι απλά απαξιώνονται (πχ στην περιοχή μας το Πάρκο Τρίτση), αλλά αποικιοποιούνται από μαγαζιά κάθε είδους. Όλες οι πλατείες που αναπλάστηκαν στην περιοχή, παραδόθηκαν στα γύρω μαγαζιά και ο δημόσιος χαρακτήρας τους πνίγεται από τα διαρκώς επεκτεινόμενα τραπεζοκαθίσματα, την αφιλόξενη φωταγώγησή τους και το "άγρυπνο βλέμμα" των αστυνομικών περιπολιών. Με αυτόν τον τρόπο, οι πόλεις απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την όποια έννοια της κοινότητας: εγκαταλείπουν τις έννοιες  του μοιράσματος και της συνάντησης και χτίζονται πάνω στην παθητικότητα, την εξατομίκευση, την ιδιώτευση και βεβαίως τον φόβο. Μια πραγματικότητα αποξένωσης, ξεριζώματος των σχέσεων, των εμπειριών και των αντιστάσεων και αντικατάστασης της συλλογικής κουλτούρας με διάσπαρτες ατομικότητες που επικοινωνούν μονάχα μέσα από τα προϊόντα και τις "εμπειρίες" που αγοράζουν και καταναλώνουν.
Ο δήμος Ιλίου, εδώ και χρόνια πρωτοστατεί σε κάθε είδους "καινοτομία" και στην ανάλογη υποκρισία που απαιτείται: θέλει το Ίλιον "πόλη καθαρή" (με επικέντρωση βέβαια στους εμπορικούς πεζοδρόμους), χωρίς πολιτικές αφίσες, αλλά διατηρούσε παράνομη χωματερή στο Πάρκο Τρίτση. Πουλάει αλληλεγγύη για να αγοράσει κοινωνικό πρόσωπο πετώντας ξεροκόμματα σε κατοίκους που έχουν ανάγκη. Δηλώνει αλληλέγγυος σε πρόσφυγες και πρόθυμος να δεχτεί "κέντρο φιλοξενίας" στην περιοχή αλλά από την άλλη μιλάει για "πρόβλημα με τους μετανάστες στην περιοχή" (χειρότερα και από κάποια ελληνόψυχα ανθρωπάρια του συνδυασμού του Καούκη στο δημοτικό συμβούλιο). Κάνει ανάπλαση σε πλατείες "για όλους τους δημότες" και στην ουσία τις παραχωρεί σε παρακείμενους εμπόρους, νοιάζεται για τους ελεύθερους χώρους "για να παίζουν τα παιδιά μας" και την ίδια στιγμή παραχωρεί για ιδιωτική χρήση χώρους και γηπεδάκια που τα χρησιμοποιούσε ο κόσμος της γειτονιάς σε φιλικά του αθλητικά σωματεία (πχ το γηπεδάκι του Αστέρα στην οδό Ποσειδώνος στον Άγιο Φανούρη). "Αγωνίζεται" ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και δεν έχει κατεβάσει καμία. Και τον τελευταίο καιρό, αυτοί οι θιασώτες του τσιμέντου αγάπησαν πολύ το Πάρκο Τρίτση και κάνουν συγκεντρώσεις για την σωτηρία του...
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για να "βγεί" η λευκή νύχτα, σε κάποιους και κάποιες, θα τους "βγει η παναγία", θα δουλέψουν υπερωρίες αδήλωτες και απλήρωτες. Και δεν μιλάμε βεβαίως για την τάξη των εμπόρων, οι οποίοι και θα βγάλουν σε μια νύχτα την είσπραξη ενός μήνα, αλλά για τους υπαλλήλους τους. Αυτή η καθόλου συμπαθής τάξη των μικρών και μεγάλων αφεντικών, αυτοί που ταράσσονται με την αφισοκόλληση πολιτικών αφισών στους πεζοδρόμους γιατί "βρωμίζει" και είναι "παράνομη", που θεωρούν τους πεζοδρόμους και το Άλσος τσιφλίκι τους και όχι δημόσιους χώρους (και αναλόγως συμπεριφέρονται), οι υπερασπιστές της "νομιμότητας για όλους", εκείνη την μέρα θα κάνουν τα στραβά μάτια και θα βολευτούν από την παράνομη επέκταση ωραρίου. Όπως επίσης θα βολευτούν από την προσχηματική μη αδειοδότηση της λευκής νύχτας από την συριζαίικη Περιφέρεια Αττικής και τα στραβά μάτια των επιθεωρητών εργασίας. Το ζήτημα σαφώς και δεν είναι κάποια προσχηματική τήρηση των νόμων από τα αφεντικά. Το στοίχημα για όλους και όλες εμάς, είναι να μην αποδεχτούμε να μετατρεπόμαστε κάθε φορά σε λάστιχο για τις επιδιώξεις και τα κέρδη των αφεντικών. Να μην ανεχτούμε τον ρόλο του αναλώσιμου (γιατί η επιχείρηση έχει ζόρια!) και να συνδέσουμε την τύχη μας με τις ορέξεις των αφεντικών. Να μην γίνουμε συμμέτοχοι-ες σε αυτό που ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα σχεδιάζεται τα τελευταία χρόνια: όχι μόνο μισθοί ξεφτίλας αλλά και εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Σε αυτές έρχεται να προστεθεί και η θεσμοθέτηση των 32 Κυριακών - για την ώρα στις τουριστικές περιοχές- ως ένας ακόμη συρμός στην τροχιά «ανάπτυξης» της χώρας επιβεβαιώνοντας απλά πως ο εκτροχιασμός των εργατικών συνθηκών αποτελεί κανονικότητα όσο χαζεύουμε αμέριμνοι τις βιτρίνες ως επιβάτες-καταναλωτές και εργαζόμενοι. Εντός αυτού του εργασιακού κλίματος βρίσκουν λοιπόν χώρο οι μαγικές νύχτες της κατανάλωσης  που μας υπόσχονται για ακόμη μία χρονιά, ξεχνώντας βεβαίως επιμελώς να αναφερθούν στα παιδιά-πατίνια, στους εργάτες και εργάτριες πίσω από τις βιτρίνες που θα δουλέψουν 12ωρα και μεταμεσονύχτια. Ναι πράγματι, είναι "μεγάλο πολιτιστικό γεγονός" η λευκή νύχτα, αντίστοιχο της ρωμαϊκής αρένας των ασύδοτων αφεντικών και των υπνωτισμένων πελατών...
Παράλληλα η μη αδειοδότηση της λευκής νύχτας από την πλευρά της Περιφέρειας Αττικής για την "προστασία των εργαζομένων", επαναλαμβάνει το γνώριμο παιχνίδι της αριστερής κυβέρνησης που αντιπολιτεύεται τον εαυτό της: την ίδια στιγμή που θεσμίζει συνθήκες γαλέρας στο εργασιακό πεδίο για να μπορέσει να "επανεκκινήσει η οικονομία" και η "εθνική ανάπτυξη", "αντιστέκεται" ανέξοδα στον "εργασιακο μεσαίωνα".
Αυτές οι θλιβερές γιορτές των δημάρχων και των εμπόρων, οι "μαγικές νύχτες" τους, είναι ένας σαρκασμός στο πρόσωπο όλων εμάς, που βιώνουμε με τους ωμότερους τρόπους την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών πάνω μας. Οι "μαγικές νύχτες" στους φωτεινούς εμπορικούς πεζοδρόμους, γελάνε με τη σύγχυση, το μούδιασμα και την παραίτηση, την απόσυρση των υποτελών τάξεων από τους δρόμους και τα οδοφράγματα, γελάνε με τις δύσκολες μέρες μας. Οι λευκές νύχτες ρίχνουν τα φώτα τους στις γυαλιστερές βιτρίνες και τη χαζοχαρούμενη ανεμελιά της κατανάλωσης, για να βυθιστούν σε ακόμη μεγαλύτερο σκοτάδι όλοι αυτοί και αυτές που βιώνουν τον πολιτισμό της εξαθλίωσης και της καταπίεσης, όλοι οι "αόρατοι" αυτής της κοινωνίας, όλοι οι περιττοί: από τους μετανάστες και πρόσφυγες στα "στρατόπεδα φιλοξενίας" και τους "χώρους κράτησης" ως τις ουρές στους ΟΑΕΔ και τις μάταιες καθημερινές μάχες επιβίωσης μεγάλων κοινωνικών κομματιών, τις ταπεινωτικές τους υποχωρήσεις στο όνομα της επιβίωσης.

Nα σαμποτάρουμε τις γιορτές της κατανάλωσης
Λευτεριά στους πεζοδρόμους και τις πλατείες
Ενάντια σε έναν κόσμο αποχαύνωσης και υποταγής

Θερσίτης   Ιούνιος 2017



Καταγγελίες σωματείων ενόψει ενός κύματος διοργάνωσης «λευκών νυχτών» στο Νομό Αττικής
Μετά την καταστρατήγηση της Κυριακάτικης Αργίας (πλέον έχει γίνει Νόμος το άνοιγμα των καταστημάτων ακόμα και για 32 Κυριακές ετησίως!), ένα από τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων και στον κλάδο του εμπορίου, που διεκδικήθηκε και κατακτήθηκε τελικά με πολύχρονους και σκληρούς αγώνες, ήρθαν οι «Λευκές Νύχτες» ξεχαρβαλώνοντας γενικά την έννοια του χρόνου εργασίας και των ωραρίων, απειλώντας να μετατρέψουν όλους τους εργαζομένους σε σύγχρονους σκλάβους, χωρίς ανάπαυση, ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του εργοδότη, στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» και της «ανάπτυξης».

διαβάστε περισσότερα:

Όχι στις «Λευκές Νύχτες» σε Ίλιον, Κορωπί και Μαρούσι

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...