Στον δίσκο "Ο
Αριστοφάνης Που Γύρισε Από Τα Θυμαράκια",
που πολλοί (και το blog μαζί) θεωρούν ως την κορυφαία δουλειά του Διονύση Σαββόπουλου, (πριν ο ίδιος τελικά θεωρήσει σωστό να ξεφτιλίσει στα γεράματά του την νεανική του ορμή και
επαναστατικότητα, γενόμενος στα στερνά δεκανίκι
κι ακόλουθος του συστήματος
(είναι πολλά τα λεφτά Νιόνιο) ),
στην "Παράβαση" της
κωμωδίας (αφού όλος ο δίσκος δεν
είναι παρά η μουσική επένδυση για τους Αχαρνής του Αριστοφάνη) ο εμπνευσμένος καταπληκτικός του
στίχος κάπου λέει:
"..Ποιος μας γηροκομεί, τη
σήμερον ημέρα
ψηστιέρα καρβουνιέρα, μούσα Δεκεμβριανή;
ψηστιέρα καρβουνιέρα, μούσα Δεκεμβριανή;
Πολέμησα καιρό σε όλα τα
πεδία
και με τυφλή μανία, ξέσκιζα τον εχθρό.
και με τυφλή μανία, ξέσκιζα τον εχθρό.
Τώρα με χειρουργεί, μια
αλλήθωρη νεολαία
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.."
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.."
Αυτό,
ακριβώς αυτό, μιά τσογλανοπαρέα
που έκανε κριτική, μας κυβερνάει
σήμερα.
Όταν πριν δυόμιση χρόνια ο ελληνικός λαός απελπισμένος
από την προδοσία των μνημονίων και θέλοντας να αποτινάξει πιά από πάνω του την σκόνη του δωσιλογισμού της
Κατοχής, που είτε με την μία είτε με την άλλη κομματική μορφή και πολιτικό
προσωπικό κυβέρνησαν την χώρα από τότε ως και τις μέρες μας για 70 συναπτά χρόνια, στράφηκε στην αριστερά,
έχοντας στο μυαλό του εκείνο το στερεότυπο του έντιμου, συνεπή αριστερού ιδεολόγου που προτιμούσε να εξοριστεί,
να βασανιστεί και να πεθάνει, παρά να
προδώσει και να εγκαταλείψει τις ιδέες του.
Αυτό αποτελούσε και το περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα" της αριστεράς.
Δεν πρόσεξε όμως τότε ο απελπισμένος ψηφοφόρος, ποιοί ήταν αυτοί που ενσάρκωναν την
"νέα Αριστερά" του -όχι τυχαία στάσιμου- 4% που κάλεσε για να τον
κυβερνήσει.
Δεν κατάλαβε πως πρόκειται για μια αλλήθωρη, ημιαγράμματη νεολαία,
σπουδασμένη και καλοζωϊσμένη με τα λεφτά του μπαμπά, άσχετη από δουλειά, ανίκανη να σχεδιάσει κάτι παραπάνω από
πλακίτσες και "events", παρέα
με κάποιους λίγους ηλικιωμένους αριστερούς, μονομανείς με την εξουσία που την έβλεπαν σαν δικαίωση κι εκδίκηση μαζί, και με
κάποια μεσόκοπα λυκόρνια που η
μόνη σχέση που είχαν κατά βάθος με τη αριστερά ήταν -και είναι- να καπηλεύονται
το όνομά της, να την χρησιμοποιούν ως φερετζέ για να πλουτίζουν.
Όλος αυτός ο συρφετός
βρισκόταν βολεμένος στο 4% με τις
κρατικές επιχορηγήσεις, με τις βουλευτικές
αποζημιώσεις, και με ανέξοδη, ακίνδυνη
για τους ίδιους ρητορική κριτική, αφού κανείς τους δεν φανταζόταν πως θα
μπορούσαν κάποτε να κυβερνήσουν.
Το χειρότερο είναι πως στην προσπάθειά τους να σταθούν
τάχα "αντάξιοι" των παλιών αριστερών ιδεολόγων αγωνιστών, και αντί για γνήσια επαναστατικότητα και
αντίδραση προς το σύστημα, ο ντεμέκ αριστερός συρφετός του ΤΣΥΡΙΖΑ
ανέπτυξε μία θρασύτητα, μία
κοινωνική αγένεια, μία
προσβλητική στάση προς τους ιδεολογικούς του αντίπαλους εφάμιλλη φασιστικών
προτύπων, μιά γλώσσα και έκφραση χυδαία,
τάχα λαϊκή αλλά στην πραγματικότητα λαϊκίστικη, πεζοδρομιακή, περιθωριακή (με την έννοια του περιθωρίου της
παρανομίας, και όχι του περιθωρίου της ιδεολογίας, ή της σκέψης, ή των τεχνών).
Η συμπεριφορά τους αυτή, που σήμερα έχει μεταφερθεί ατόφια στην
κυβερνητική τους πολιτική έχει την ρίζα της στο σύμπλεγμα κατωτερότητας που
σέρνουν όλοι αυτοί πίσω τους,
γνωρίζοντας ενδόμυχα ο καθένας τους το βάθος της ανικανότητάς τους, το
έρεβος της ημιαγραμματοσύνης τους, και προπαντός το κρυφό και ένοχο μυστικό της απατεωνιάς τους και της ακόρεστης δίψας
τους για εξουσία και χρήμα.
Πρόκειται ακριβώς γι αυτό: μιά τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική, γιατί αυτό μόνο ξέρει να
κάνει. Μόνο αυτό μπορεί.
Αυτό, και να καταστρέφει με οίηση, θράσος, και
απύθμενη αλαζονεία τις όποιες παρακαταθήκες
είχαν αφήσει πίσω τους με αγώνες και προσωπικές θυσίες άνθρωποι που πίστεψαν -σωστά ή όχι- αλλά δεν
πρόδωσαν ποτέ, τις αριστερές ιδέες.
Οι τσογλανοπαρέες αποτελούνται συνήθως από
κ@λοπαιδάκια που τα σπασμένα τους τα πληρώνει ο μπαμπάς τους. Σε εμάς εδώ, τα πληρώνει ο λαός.
Ο λαός. "Ο
παραγγέλων και υπεύθυνος"!..
