Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

'Ιλιον, δωρεάν τα παγάκια της δημοκρατίας


Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΣΤΟΝ  ΠΑΓΟ

Η κεντρική διοίκηση και ο λαντζέρης της, η τοπική αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με την μκο ‘’πράσινη γέφυρα και στροφή ακροδεξιά’’ παρουσιάζουν ένα επίτευγμα σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.









 
Τα παγάκια της δημοκρατίας τους

Έκτακτο

Ένεκα των ιδιαιτέρα κρισίμων περιστάσεων και με γνώμονα την προστασία και την ανακούφιση των πληττομένων πολιτών από την υπερέκθεση στις υψηλές θερμοκρασίες, ανακοινώνεται πως η περιφέρεια αττικής, η προεδρία της δημοκρατίας και η ίλιον α.ε. μετά από άοκνες και επίμονες προσπάθειες εξασφάλισαν και προσφέρουν

ΔΩΡΕΑΝ ΤΑ ΠΑΓΑΚΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

1 ½ παγάκι για κάθε 10kgr σωματικού βάρους

Τεχνική υπηρεσία με ειδική πολυδύναμη βιοκλιματική ζυγαριά θα πραγματοποιεί τις μετρήσεις

Στη διανομή συμμετέχουν τα συμβεβλημένα καφέ των πλατειών και των πεζοδρόμων

Στους μικρούς μας φίλους και μελλοντικούς ψηφοφόρους  που θα σπεύσουν πρώτοι, θα μοιραστεί η μοναδική μπλε συλλεκτική παγοθήκη λαβύρινθος, δημοκρατία χωρίς αδιέξοδα. Ψάξτε να βρείτε την έξοδο. Αφήστε να λειώσει  ο πάγος. Παρακολουθήστε  τον πάγο να γίνεται νερό. Βάλτε το νερό στο αυλάκι.  Δείτε τα λιμνάζοντα ύδατα. Ανακαλύψτε  τις κρυμμένες μορφές στα παγάκια… και κερδίστε μαλλί της γριάς ανάπηρης δημοκρατίας.

Εν τω μεταξύ άκαρπες οι έρευνες  για την ανεύρεση των 1.500.000  αγνοούμενων  στο  φαράγγι  του σαμαρά

η δημοκρατία στον πάγο για ένα ξέγνοιαστο δροσερό καλοκαίρι

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Γκρέγκορυ Κόρσο , Δύο Ποιήματα


Το Τρελλό Αγριοβούβαλο

 
Τους παρατηρώ να πήζουν το τελευταίο γάλα

που θα πάρουν πια από μένα

Περιμένουν να πεθάνω˙

Θέλουν να φτιάξουν κουμπιά απ΄ τα κόκκαλά μου

Που είν’ οι αδελφές κι οι αδελφοί μου;

Κείνος  κει ο ψηλός καλόγερος, που φορτώνει το θειό μου,

έχει καινούργιο σκούφο.

Και κείνος ο ηλίθιος μαθητής του –

τούτο το κασκόλ πρώτη μου φορά το βλέπω.

Καϋμένε Θείε, τους αφήνει να τον φορτώνουν

Πόσο λυπημένος είναι, πόσο κουρασμένος!

Αναρωτιέμαι τι θα κάνουν με τα κόκκαλά του;

και κείνη την όμορφη ουρά!

Πόσα κορδόνια για παπούτσια θα φτιάξουν απ΄ αυτή!
 

Μια Ονειρεμένη Πραγματοποίηση
 

Των νεκρο-φάγων η ευγένεια κρατάει απ΄το Θεό

Ποτέ δεν ήταν ένας νεκρο-φάγος κατ΄αρχήν νεκρο-φάγος-

Πίσω εκεί στο Θεό τα πλάσματα κάθισαν πετρωμένα

-καθόλου φως στα ποικίλα μάτια τους.

 

Ζωή. Ήταν η Ζωή που ΄χωσε ένα κουτάλι στα στόματά τους.

Κοράκι τσακάλι ύαινα γύπας σκουλήκι ξύπνησαν στην ανάγκη

βουτηγμένα μέσα στο Θάνατο όπως στη σούπα.

 

μετάφραση των Κώστα Γιαννουλόπουλου και Φώτη Αθέρα από το 1982 

 
Gregory Corso( 26 March 1930 – 17 January 2001 )
 
 
Poem: The Mad Yak 
 
I am watching them churn the last milk they'll ever get from me.
They are waiting for me to die;
They want to make buttons out of my bones.
Where are my sisters and brothers?
That tall monk there, loading my uncle, he has a new cap.
And that idiot student of his--
I never saw that muffler before.
Poor uncle, he lets them load him.
How sad he is, how tired!
I wonder what they'll do with his bones?
And that beautiful tail!
How many shoelaces will they make of that!
 
 
Poem: A Dreamed Realization

The carrion-eater’s nobility calls back from God;
Never was a carrion-eater first a carrion eater –
Back there in God creatures sat like stone
--no light in their various eyes.

Life. It was life jabbed a spoon in their mouths.
Crow jackal hyena vulture worm woke to necessity
--dipping into death like a soup.
 

 

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Ξερολιθιές

Το ταξίδι μας, πέρασε από μύρια κύματα.

Προς το νησί, εκεί που ζουν οι πολιορκημένοι της θάλασσας.

Η προσμονή μας. Η περιέργεια. Ο νόστος, μας οδηγούν στο αγνάντεμα.

Να τα! Μέσα από το γαλάζιο, ξεπροβάλλουν τα πετρόκτιστα καράβια, που ρίζωσαν εκεί, καταμεσής του Αιγαίου.



Τα είπαν Κυκλάδες. Τους ‘δώσαν μια αρχαϊκή, μυστηριακή οντότητα.

Τριγύρω από τη Δήλο. Μια σύναξη ενάλιων τόπων, η πολιτιστική τους ενότητα.

Της ιστορίας τους η κοινή μοίρα. Ο ήλιος, η αλμύρα, ο αέρας, το λειψό χώμα.

Όλα τούτα, μ’ ένα κοινό παρανομαστή. Την αγωνία για επιβίωση. Τη λαχτάρα να φτιάξουν, το υπαρξιακό και αισθητικό τους ζην.



Ρυτίδες, από πάμπολλες πέτρες, δεμένες αρμονικά η μία πάνω στην άλλη, κτίσανε τις ατέλειωτες πεζούλες των νησιών μας. Έτσι συγκράτησαν το πολύτιμο χούμο των εδαφών (για να μην κατρακυλά στη θάλασσα). Για να βλασταίνουν τα όσπρια, τα δημητριακά, οι ελιές και οι αμυγδαλιές. Να τρέφεται ο κόσμος και τα ζωντανά του.

Γι’ αυτό και τις σεβάστηκαν, τούτες τις πέτρες.

Γι’ αυτό και τις κράτησαν ορθές, παρά το πείσμα των καιρικών συνθηκών και του χρόνου. Η μια γενιά, συνέχισε αυτά που είχε αφήσει η προηγούμενη. Μέσα σε αιώνες κάματου, γέμισαν όλο το νησί, με πέτρινες γραμμώσεις.

 Αυτές λοιπόν οι διαχρονικές πεζούλες, φτιάξανε γεωμετρικές εικόνες, που δέσανε με φυσικότατο τρόπο, τον ορεινό όγκο. Διαμόρφωσαν τοπία. Για να ξαποσταίνει η ματιά μας στο σεργιάνι της, πάνω στα δημιουργήματα όλων εκείνων των ανώνυμων κτιστάδων, που χειροποίητα σχεδίασαν, τη φόρμα του κυκλαδικού τοπίου.

Παράπλευρα από τις πεζούλες, στέκονται οι ξερολιθιές. Δηλαδή οι μάντρες (κάθετες και οριζόντιες), που ξεχωρίζουν τις ιδιοκτησίες και φτιάχνουν (σε κάποιες των περιπτώσεων), τα μονοπάτια. Οι πέτρες, δεν δέθηκαν μεταξύ τους με τίποτε. Ξερές. Μόνο με το συνταίριασμα της πέτρας, ν’ ακουμπά η μία συνετά πάνω στην άλλη. Ν’ αφήνουν μικρά περάσματα, για να φεύγει αργά το νερό, για να μην τις γκρεμίζει. Να δίνουν τη δυνατότητα στον αέρα να τις διαπερνά, για να μένουν στη θέση τους.



Από τις Κυκλάδες, δυο πράγματα συγκρατείς, όταν τις αποχωρίζεσαι. Την θάλασσα της και τις πέτρινες διαδρομές, του ανθρώπινου μόχθου. Αυτά τα θαυμαστά δημιουργήματα, που φτιάχτηκαν για χιλιάδες χρόνια. Με αφάνταστο κόπο, από την συνεισφορά ανθρώπων και ζώων. Που ο ιδρώτας, η σκόνη και οι ροζιές της παλάμης, (από τις ατέλειωτες κακουχίες), έχουν αφήσει πάνω στις πέτρες, τα ιστορικά τους αποτυπώματα.

Καλοκαίρι λοιπόν, τιμητική των νησιών και της θάλασσας .Ευκαιρία ανάμνησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ας κάνουμε ένα αφιέρωμα στις ιστορικές πεζούλες μας, στην αγροτική μας μνήμη.

Η κατασκευή τους γίνονταν κατά κύριο λόγο το χειμώνα, τότε που το χώμα ήταν μαλακό. Πρώτα καθορίζονταν η κλίση που έπρεπε να είχε το ανάχωμα, «σκαλί», για να μη λιμνάζουν τα νερά της βροχής. Στην περίπτωση που υπάρχει κοντά λαγκάδι, η κλίση, στρέφονταν προς αυτή την κατεύθυνση. Εάν πάλι δεν σημειώνεται τέτοια διέξοδος, τότε φρόντιζαν τα νερά να προωθούνται με συνετό τρόπο, ώστε να μην καταστρέφουν τη σπορά των γειτονικών περιβολιών. Ακολούθως, κάρφωναν όρθια στο έδαφος και σε ευθεία γραμμή, καλάμια ύψους 60 έως 70 πόντων, τα οποία έπαιζαν το ρόλο τον πασάλων. Εκεί πάνω δένονταν το ζύγι.

Έτσι οριοθετούσαν το χώρο, ο οποίος έπρεπε να σκαφτεί σωστά και σύμφωνα με την αναγκαία κλίση.

Η διάνοιξη των θεμελίων απαιτούσε την παρουσία δύο ανθρώπων. Ο πρώτος έσκαβε με τον κασμά και ο δεύτερος έβγαζε το χώμα. Και οι δύο κινούνταν συνεχώς από τη μία γωνία έως την άλλη. Το άνοιγμα έπρεπε να βαθαίνει ομοιόμορφα. Κάθε στρώση χώματος που έβγαζαν (από τη μία έως την άλλη άκρη), ονομάζονταν «πουκάμισο». Εάν το έδαφος είχε μεγάλη κλίση έπρεπε να αφαιρεθούν πολλά «πουκάμισα». Στην περίπτωση που αυτό το στάδιο δεν γίνονταν με το σωστό τρόπο, το έργο κινδύνευε, καθώς το έδαφος δεν θα άντεχε το βάρος της ίδιας της πεζούλας, αλλά και του όγκου των χωμάτων που έπρεπε να συγκρατήσει. Έτσι οι κακοτεχνίες, είχαν αντίκτυπο και κατά τη διάρκεια του οργώματος. Αν δεν ήταν καλά στρωμένο, το χωράφι σιγά – σιγά με το χρόνο γυμνώνονταν και οι πεζούλες γκρεμίζονταν.

Όταν λοιπόν το χαντάκι έφτανε στο επιθυμητό βάθος, προσπαθούσαν να το κάνουν όσο το δυνατόν πιο επίπεδο. Παράλληλα, του έδιναν μία μικρή κλίση προς την πλαγιά, που επρόκειτο να συγκρατήσει η πεζούλα. Όσον αφορά στο πλάτος του, έφτανε συνήθως τους 60 με 80 πόντους. Το φάρδος του διευκόλυνε τους ντόπιους στο να χρησιμοποιούν μεγάλες πέτρες, χωρίς να χρειάζονται σπάσιμο.

Το φύτεμα των αμπελιών και των συκιών, γίνονταν κοντά στα θεμέλια. Με αυτό τον τρόπο, οι ρίζες είχαν πάντα καλή υγρασία, λόγω του μεγάλου όγκου του χώματος που ήταν μαζεμένο στο σημείο αυτό. Έτσι από τη μια πλευρά, τα φυτά ήταν δύσκολο να ξεραθούν και από την άλλη προστατεύονταν από τον αέρα. Ταυτόχρονα, οι αγρότες εξοικονομούσαν χώρο για τις υπόλοιπες καλλιέργειές τους. Όταν τα δέντρα σταμάταγαν να βγάζουν καρπούς, οι πεζούλες έπρεπε να γκρεμιστούν και να ξαναγίνουν από την αρχή. Με τον τρόπο αυτό αναμοχλεύονταν το λιγοστό χώμα και ξαναζωντάνευε.



Αγνοείται η αρχή αυτών των κατασκευών. Πότε, ποίοι και κάτω από ποίες συνθήκες, προχώρησαν σε αυτά τα εκτεταμένα έργα αντιστήριξης των επικλινών εδαφών, κανείς δεν μπορεί να πιστοποιήσει, με σιγουριά. Η γεωργική παραγωγή ανάγεται στην εποχή του χαλκού, αλλά δεν υπάρχουν πηγές που να τεκμηριώνουν την υπόθεση, ότι οι πρώτη διαμόρφωση του εδάφους σε πεζούλες, έγινε εκείνη την περίοδο.

Από την αρχαιότητα λοιπόν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι πεζούλες συντηρούνταν από τους γεωργούς. Έκτοτε εγκαταλείφτηκαν, στο έλεος του κάθε ασυνείδητου.

  • Στου περαστικού, που τις γκρεμίζει με μια κλωτσιά, γιατί δεν το βολεύουν να τις διαβεί.
  • Στου εργολάβου, που βάζει την μπουλντόζα να τις σπάσει, γιατί η πεζούλα και η ξερολιθιά, του είναι εμπόδιο στο εργοτάξιό του.
  • Από την άλλη η τοπική αυτοδιοίκηση, κάνει το χαζό και δεν ενδιαφέρεται καθόλου, να συντηρήσει αυτά τ’ «άχρηστα κτίσματα».
  • Αλλά κι η νομαρχία , δεν επιβάλλει πρόστιμα και δεν βάζει αυστηρές διατάξεις, για να προστατεύσει τη συγκεκριμένη πολιτιστική κληρονομιά μας.
  • Από τους αρχαιολογικούς φορείς, υπάρχει επίσης αδιαφορία. Δεν έχουν ενσωματώσει (μέσα στις αρμοδιότητές τους), τις πεζούλες και τις ξερολιθιές, ως στοιχεία της λαϊκής διατηρητέας μας τέχνης. Διότι όση αξία έχει ένας αρχαίος ή νεότερος ναός, μια αρχαία κατοικία, ένας τάφος, ένα κτέρισμα κλπ, άλλο τόση αξία έχουν και αυτά τα μνημεία, της αγροτικής μας ιστορίας.

Παράλληλα, η εγκατάλειψη της δραστηριότητας της συντήρησης των ξερολιθιών, οδηγεί στην αλλοίωση του τοπίου, αλλά και στην εξαφάνιση ενός βιοτόπου μεγάλης αξίας. Οι κοιλότητες των ξερολιθιών, προσφέρουν καταφύγιο σε πολυάριθμα είδη ζώων, όπως τα λεπιδόπτερα, τα ερπετά και τα πουλιά. Επίσης, τους τοίχους αυτούς προτιμούν διάφορα είδη φυτών τα οποία βυθίζουν τις ρίζες τους ή καταλαμβάνουν τους άμεσα γειτονικούς χώρους. Οι ξερολιθιές αποτελούν πραγματικά βιολογικά δίκτυα, που προσφέρουν ευνοϊκές συνθήκες ζωής, τόσο στην πανίδα όσο και στην χλωρίδα της περιοχής.

Ας γίνει λοιπόν το σημείωμα αυτό, μια υπενθύμιση προς όλους μας. Προς την πολιτεία. Την κοινωνία των πολιτών και το οικολογικό κίνημα, ότι η άλωση της ιστορικής μας κληρονομιάς, η καταστροφή του τοπίου, η αδιαφορία προς την αλληλεγγύη της συνύπαρξης, οδηγεί ανεπανόρθωτα στη συρρίκνωση της ποιότητας ζωής μας. Το κοινωνικό Ευ Ζην, δεν έχει μόνο σχέση με την υγιεινή μας υπόσταση, αλλά και με όλα εκείνα τα περιβάλλοντα στοιχεία, που καλλωπίζουν τον καθημερινό μας βίο.



Μπορεί να φαίνεται για κάποιους, η πετρόκτιστη πεζούλα περιττή, όμως είναι κυρίως αυτή, που καθόρισε την αισθητική χωροταξία του νησιού. Χάρη σ’ αυτήν, όπως και σ’ όλα τ’ άλλα δομικά στοιχεία του νησιού (το αλώνι, το μονοπάτι, την κρήνη, το φάρο, τον ανεμόμυλο, το χωριό κι την τέχνη του), φτιάχτηκε ο κυκλαδικός πολιτισμός, που είμαστε γι’ αυτόν, όλοι μας υπερήφανοι.

Κάποιοι λοιπόν πρόγονοί μας, άφησαν τούτα τα κειμήλια , ως μάρτυρες της μεγάλης τους αγωνίας και προσπάθειας, για να επιβιώσει τούτος ο τόπος. Ας αναλογιστούμε, ότι η αξιοπρέπεια της μνήμης μας (απέναντί τους), δεν πρέπει μόνο ν’ αναλώνεται σε δακρύβρεχτες συγκινητικές αναφορές (γι εκείνους τους συγγενείς, για κείνους τους συγχωριανούς μας, που άφησαν ένα αξιέπαινο έργο), αλλά στο πώς θα κρατήσουμε ακέραια αυτά που κληροδοτήσαμε, εκτιμώντας τα δεόντως!



Κλείνοντας τούτο το αφιέρωμα, θέλω να σημειώσω, ότι στην Ιταλία, σε ένα παρόμοιο ορεινό τοπίο, στις λεγόμενες Πέντε Περιοχές (Cinque Terre), η τοπική κοινωνία, έχει τιμήσει τις πεζούλες και τους συντηρητές αυτών, με τοιχογραφίες και μνημεία!

Οι πεζούλες σε όλα τα μέρη του κόσμου, ειδικά στη Λατινική Αμερική και την Νοτιοανατολική Ασία, είναι κομμάτι της πολιτιστικής τους κληρονομιάς.

Οι «Κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας», ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ήταν φτιαγμένα πάνω στη λογική της πεζούλας (σε αλλεπάλληλα επίπεδα), που τα έλεγαν «ziggurat».

Επίσης η «Βίλα των Παπύρων», στο Ερκουλάνεουμ (κοντά στην Πομπηία), θερινή κατοικία του Ιούλιου Καίσαρα, είχε κλιμακωτές πεζούλες κήπων, που από ‘κει, ο μεγάλος ηγέτης, απολάμβανε τη θέα στον κόλπο της Νάπολης.

του φίλου Μιχάλη  Μιχελή 

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Για ένα Μαχητικό Κίνημα Ανέργων

 
 
 

 
Πέμπτη, 11 Ιουλίου 2013, 7:30 μ.μ.στον Πευκώνα Αγίων Αναργύρων
 
Λ. Δημοκρατίας, απέναντι από στρατόπεδο (χάρτης)
 
Εκδήλωση - Συζήτηση από την "Επιτροπή ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων
Ιλίου - Πετρούπολης - Αγ. Αναργύρων - Καματερού"
  
Π. Καπετανόπουλος (εργαζόμενος ΟΑΕΔ)
Δ. Κατσορίδας (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ)
Άνεργοι - άνεργες από τις γειτονιές της Αθήνας





ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ
ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΡΓΩΝ ΤΩΡΑ!


Ο μεσαίωνας στη ζωή και στα δικαιώματά μας είναι πια εδώ. Με ομοβροντία μέτρων απίστευτης βαρβαρότητας, συγκυβέρνηση, εθνικοί και υπερεθνικοί συνεργάτες της και εργοδοσία οδηγούν τους εργαζόμενους, τους νέους, τους άνεργους, το λαό όχι μόνο στην πτώχευση και στη χρεοκοπία αλλά κυριολεκτικά στην εξαθλίωση και στην εξόντωση.
Οι δρόμοι καθημερινά γεμίζουν με ανθρώπους συντρίμμια χωρίς όρους ύπαρξης, με απελπισμένους χρόνιους άνεργους, με άστεγους, με εξαρτημένους, με ψυχικά νοσούντες και καταθλιπτικούς, με αυτόχειρες.

Ενώ δεν λείπουν οι αντιστάσεις (τις οποίες θεωρούμε κατακτήσεις και παρακαταθήκες) δεν φτάνουν.

Η επίθεση είναι πολύ μεγάλη (κλείσιμο της ΕΡΤ, του Κατσέλη κ.ά., σύγχρονο εργασιακό ‘’Νταχάου’’) και ταυτόχρονα ‘’νόμος και τάξη’’ (βίαιη κατάλυση της απεργίας των Χαλυβουργών, 3 επιστρατεύσεις σε  ΜΕΤΡΟ, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικούς) .
Γι’ αυτό, τώρα, είναι περισσότερο απαραίτητο να ενοποιήσουμε τους αγώνες και τις αντιστάσεις της τάξης μας, να οργανωθούμε όλοι οι άνεργοι σε ένα μαχητικό και ανατρεπτικό κίνημα ανέργων μαζί με την υπόλοιπη εργατική τάξη, να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη μεταξύ ανέργων και επισφαλών.

Να οργανώσουμε ένα πολύμορφο κίνημα ανέργων ως αναπόσπαστου τμήματος του κινήματος της εργατικής τάξης, τόσο στις γειτονιές όσο και στα εργατικά σωματεία με σχέσεις ισοτιμίας στις διαδικασίες, αποδεσμευμένα από την γραφειοκρατική δομή των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ικανά να αντιμετωπίσουν την ‘’κατάσταση παρανομίας’’ που αντιμετωπίζουν οι εργατικοί αγώνες.

Πολλοί πιστεύουν ότι ζούμε μια προσωρινή κατάσταση. Ποτέ δεν έλειψαν οι αυταπάτες. Το αν θα είναι προσωρινή αυτή η κατάσταση όμως, εξαρτάται μόνο από τους αγώνες μας κόντρα σε δουλεμπόρους βουλευτές και δημάρχους ή στους ξεπουλημένους συνδικαλιστές των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, που μας θέλουν ομήρους με μισθούς Κίνας στις προσωπικές και κομματικές τους ΜΚΟ, δημιουργώντας νέες στρατιές συμβασιούχων χωρίς αύριο, πάντα στο όνομα αντιμετώπισης της ανεργίας.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ





 

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Τρίτη 9 Ιουλίου στις 8.00 μμ, στην κεντρική πλατεία Ιλίου ανοιχτή συζήτηση με θέμα την ιδιωτικοποίηση του νερού


το νερό δεν είναι εμπόρευμα , είναι δημόσιο αγαθό


Την Τρίτη 9 Ιουλίου στις 8.00 μμ, στην κεντρική πλατεία Ιλίου, η Πρωτοβουλία Πολιτών Ιλίου Αντίστασης και Αλληλεγγύης οργανώνει ανοιχτή συζήτηση με θέμα την ιδιωτικοποίηση του νερού. Θα παραβρεθούν και θα μιλήσουν οι :

Κώστας Ρίπης , μηχανικός μεταλλειολόγος,
μέλος δ.σ. του σωματείου μηχανικών της ΕΥΔΑΠ
Λεωνίδας Κουσουρής , χημικός,  
μέλος δ.σ. του συλλόγου προσωπικού της ΕΥΔΑΠ
Έφη Σπυροπούλου, Μυρτώ Μπρακοπούλου, 
μέλη της πρωτοβουλίας  SAVEGREEKWATER

Στην αρχή της συζήτησης θα γίνει προβολή του δεκάλεπτου γερμανικού «Μόνιτορ» με πληροφορίες για τον ρόλο της Κομισιόν στις ιδιωτικοποιήσεις καθώς και της 7λεπτης ταινίας «No means No» παραγωγής worldgrapher.com σε συνεργασία με το SAVEGREEKWATER, που θα λειτουργήσουν ως έναυσμα για τη συζήτηση.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Δεύτερη ανάγνωση



Ίταλο Καλβίνο , Οι  αόρατες  πόλεις
Άπλωσε το Χάρτη με τα ονόματα των Μεγάλων Πόλεων
‘…Κύριε, σου μίλησα πλέον για όλες τις πόλεις που γνωρίζω.’
‘Απομένει μόνο μια για την οποία δεν μιλάς ποτέ’.
Ξεστόμισε λέξεις ξεχασμένες στην άκρη του Χρόνου
Είπε ο Μέγας Χαν:
"Όλα είναι ανώφελα, αν ο τόπος της τελικής άφιξης δεν μπορεί παρά να είναι η κολασμένη πόλη, κι είναι εκεί που μας τραβάει το ρεύμα, με κύκλους που όλο στενεύουν".
Και ο Μάρκο Πόλο απάντησε:
 Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρχει μια, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ , η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα , που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της.
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς : δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση : ψάξε και μάθε ποιος και τι στη μέση αυτής της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε τα να διαρκέσουν, παραχώρησέ
τους χώρο…

μετάφραση Ε.Γ. Ασλανίδη και Σ. Καπογιαννοπούλου, εκδόσεις "Οδυσσέας"


Μάρκος  Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν  
[2, 17] Της ανθρώπινης ζωής η διάρκεια όσο μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, η αίσθησή της θολή, το σώμα -από τη σύστασή του- έτοιμο να σαπίσει, και η ψυχή ένας στρόβιλος, η τύχη άδηλη, η δόξα αβέβαιη. Με δυο λόγια, όλα στο σώμα σαν ένα ποτάμι, όλα της ψυχής σαν όνειρο και σαν άχνη, η ζωή ένας πόλεμος κι ένας ξενιτεμός, η υστεροφημία λησμονιά. Ποιο είναι αυτό που μπορεί να μας δείξει τον δρόμο; Ένα και μόνο: η φιλοσοφία! Κι αυτό σημαίνει να φυλάμε τον θεό μέσα μας καθαρό κι αλώβητο, νικητή πάνω στις ηδονές και τους πόνους, να μην κάνουμε τίποτε στα τυφλά, τίποτε ψεύτικα και προσποιητά, να μην εξαρτιόμαστε από το τι θα πράξει ή τι δεν θα πράξει ο άλλος. Κι ακόμη, να αποδεχόμαστε όσα συμβαίνουν κι όσα μας λαχαίνουν σαν κάτι που έρχεται κάπου από κει απ όπου έχουμε έλθει και εμείς· και πάνω απ όλα, να περιμένουμε τον θάνατο με γαλήνια διάθεση, θεωρώντας πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διάλυση των συστατικών στοιχείων από τα οποία είναι συγκροτημένο κάθε ζωντανό πλάσμα.
(β)
[3, 10] Πέταξε τα όλα, κράτησε μόνο τούτα τα λίγα· και να θυμάσαι ακόμη ότι καθένας ζει μόνο το παρόν -τούτο το ακαριαίο· τα άλλα ή τα έχει ζήσει πια ή είναι στη σφαίρα του άδηλου. Μικρή λοιπόν η ζωή του καθενός, μικρή και η γωνίτσα της γης όπου την ζει· μικρή ακόμη και η διαρκέστερη υστεροφημία: στηρίζεται κι αυτή σε ανθρωπάκια που διαδέχονται το ένα το άλλο και που αύριο κιόλας θα πεθάνουν και δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, πολύ περισσότερο εκείνον που έχει πεθάνει από καιρό.
(μετάφραση Νίκος Σκουτερόπουλος)
 (γ)
 [6, 37] Όποιος γνώρισε το παρόν, γνώρισε όλα τα πράγματα, όσα συνέβησαν στο ακαταμέτρητο παρελθόν, και όσα θα συμβούν στο μέλλον
(μετάφραση Γ .Δ. Χουρμουζιάδης απο τον κυκλικό χρόνο του Μπόρχες)
(δ)
[7, 3] Κενοσπουδία για πομπές, δράματα πάνω στη σκηνή, κοπάδια και συναγελάσματα, λογχίσματα σε κορμιά, κοκκαλάκια σε σκυλάκια, μπουκιές σε δεξαμενές ψαριών, ταλαιπωρίες φορτωμένων μυρμηγκιών, ποντικάκια που τρέχουν φοβισμένα, νευρόσπαστα που χειρονομούν. Πρέπει λοιπόν να στέκεσαι απέναντι σε αυτά με ευμένεια και χωρίς αλαζονεία, να προσέχεις όμως πως ο καθένας αξίζει τόσο, όσο τα πράγματα που τον απασχολούν.
(μετάφραση Γιώργος Σεφέρης)

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Η κυκλική Νύχτα

Θα το γνώριζαν  οι πιστοί μαθητές του Πυθαγόρα:
Ότι αστέρια κι άνθρωποι περιστρέφονται σε έναν κύκλο,
Αυτά τα μοιραία άτομα της ύλης θα ξαναγεννηθούν
για να επαναλάβουν την  Αφροδίτη τη χρυσή, τις αγορές, τη Θήβα
Ξανά σε μέλλουσες στιγμές ο Κένταυρος χτυπά
κι ακινητεί με την οπλή στου Λάπιθου το στήθος
όταν η Ρώμη στάχτη γίνει και ο Μινώταυρος στενάξει 
μες το ατελείωτο σκοτάδι ενός ερείπιου παλατιού
Κάθε άγρυπνη νυχτιά θα έρθει πίσω στο λεπτό με κάθε λεπτομέρεια                            Ακόμα και το χέρι αυτό που αυτά τα λόγια γράφει θα ξαναγεννηθεί από την ίδια Μήτρα ,  
και σιδερόφρακτοι στρατοί τη μοίρα τους αναζητούν οικοδομούν την άβυσσο
(ένας άλλος o David Hume στο Εδιμβούργο,                                                                  στάθηκε όμοια σε αυτό ακριβώς το σημείο κι είπε τα ίδια λόγια)

Δεν ξέρω αν όλα θα επαναληφθούν σε ένα Κύκλο δεύτερο
σαν αριθμοί σε κλάσμα περιοδικό
Αλλά ξέρω ότι μια αόριστη Πυθαγόρεια περιστροφή
Νύχτα τη νύχτα τον κόσμο καθορίζει και σε μιαν άκρη με πετά

Στα περίχωρα της πόλης. Ένας δρόμος απόμακρος
Που θα μπορούσε να ΄ναι στο βοριά ή στο νοτιά ή στη δύση
Πάντα όμως σ ένα τοίχο ξέθωρο μπλε, κάτω από τη σκιά
Από μια συκιά, και ένα πεζόδρομο που΄χει σπασμένες πλάκες.

Το Μπουένος Άιρες είναι αυτό, εδώ.
Ο χρόνος, φέρνει στον άνθρωπο τον Έρωτα ή το χρήμα,
στα χέρια μου φέρνει μοναχά αυτό το τραγικό κενό, το μαραμένο ρόδο
Από δρόμους με ονόματα που επαναλαμβάνονται από το παρελθόν

Στο αίμα μου: Laprida, Cabrera, Soler, Suarez. . .
Ονόματα στα οποία μυστικά, κλήσεις μιας σάλπιγγας ακούγονται,
δημοκρατίες, αλογολάτες, και πρωινά
Ένδοξες  νίκες  κι ευτυχείς άνδρες που χάνονται  μες την αντάρα

Πλατείες αφρόντιγες ζυγιάζονται σε  μιαν αδέσποτη νυχτιά
Είναι οι τεράστιες βεράντες ενός  ανάκτορου αδειανού,
Και οι μοναχικοί του δρόμοι χώρους δημιουργούν

Διαδρόμους νέους για το όνειρο και τον ανώνυμο φόβο.

Επιστρέφει, το κοίλο σκοτάδι του Αναξαγόρα
Στην ανθρώπινη σάρκα μου, την αιωνιότητα κρατά επαναλαμβανόμενα
Και η μνήμη, ή το σχέδιο, της αρχής ενός ατελείωτου ποιήματος:
"Θα το γνώριζαν, οι πιστοί μαθητές του Πυθαγόρα ..."
ελεύθερη μετάφραση
Χόρχε Λουίς Μπόρχες,  Η εικόνα του Κόσμου
Ένας άνθρωπος, βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο. Χρόνια ολόκληρα δεν κάνει τίποτ΄ άλλο παρά να γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες που αναπαριστούν βασίλεια, βουνά, κόλπους, καράβια, νησιά, ψάρια, σπίτια, εργαλεία, άστρα, άλογα κι ανθρώπους. Λίγο πριν πεθάνει ανακαλύπτει πως αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των εικόνων δεν είναι τίποτ΄ άλλο παρά η αυτοπροσωπογραφία του.
(μετάφραση Δ. Καλοκύρης απο τον Δημιουργό του Μπόρχες)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...