Γκρέγκορυ Κόρσο , Δύο Ποιήματα

Το Τρελλό Αγριοβούβαλο

 

Τους παρατηρώ να πήζουν το τελευταίο γάλα

που θα πάρουν πια από μένα

Περιμένουν να πεθάνω˙

Θέλουν να φτιάξουν κουμπιά απ΄ τα κόκκαλά μου

Που είν’ οι αδελφές κι οι αδελφοί μου;

Κείνος  κει ο ψηλός καλόγερος, που φορτώνει το θειό μου,

έχει καινούργιο σκούφο.

Και κείνος ο ηλίθιος μαθητής του –

τούτο το κασκόλ πρώτη μου φορά το βλέπω.

Καϋμένε Θείε, τους αφήνει να τον φορτώνουν

Πόσο λυπημένος είναι, πόσο κουρασμένος!

Αναρωτιέμαι τι θα κάνουν με τα κόκκαλά του;

και κείνη την όμορφη ουρά!

Πόσα κορδόνια για παπούτσια θα φτιάξουν απ΄ αυτή!
 

Μια Ονειρεμένη Πραγματοποίηση
 

Των νεκρο-φάγων η ευγένεια κρατάει απ΄το Θεό

Ποτέ δεν ήταν ένας νεκρο-φάγος κατ΄αρχήν νεκρο-φάγος-

Πίσω εκεί στο Θεό τα πλάσματα κάθισαν πετρωμένα

-καθόλου φως στα ποικίλα μάτια τους.

 

Ζωή. Ήταν η Ζωή που ΄χωσε ένα κουτάλι στα στόματά τους.

Κοράκι τσακάλι ύαινα γύπας σκουλήκι ξύπνησαν στην ανάγκη

βουτηγμένα μέσα στο Θάνατο όπως στη σούπα.

 

μετάφραση των Κώστα Γιαννουλόπουλου και Φώτη Αθέρα από το 1982 

 

Gregory Corso( 26 March 1930 – 17 January 2001 )
 

 

Poem: The Mad Yak 

 

I am watching them churn the last milk they'll ever get from me.

They are waiting for me to die;

They want to make buttons out of my bones.

Where are my sisters and brothers?

That tall monk there, loading my uncle, he has a new cap.

And that idiot student of his--

I never saw that muffler before.

Poor uncle, he lets them load him.

How sad he is, how tired!

I wonder what they'll do with his bones?

And that beautiful tail!

How many shoelaces will they make of that!

 

 

Poem: A Dreamed Realization

The carrion-eater’s nobility calls back from God;
Never was a carrion-eater first a carrion eater –
Back there in God creatures sat like stone
--no light in their various eyes.

Life. It was life jabbed a spoon in their mouths.
Crow jackal hyena vulture worm woke to necessity
--dipping into death like a soup.