Μα η ψυχή ποτέ δεν γερνάει

Τὰ παιδάκια ποὺ παίζουν στ᾿ ἀνοιξιάτικο δείλι
μιὰ ἰαχὴ μακρυσμένη
τ᾿ ἀεράκι ποὺ λόγια μὲ τῶν ρόδων τὰ χείλη
ψιθυρίζει καὶ μένει,

τ᾿ ἀνοιχτὰ παραθύρια ποὺ ἀνασαίνουν τὴν ὥρα,
ἡ ἀδειανὴ κάμαρά μου,
ἕνα τραῖνο ποὺ θά ῾ρχεται ἀπὸ μία ἄγνωστη χώρα,
τὰ χαμένα ὄνειρά μου,

οἱ καμπάνες ποὺ σβήνουν, καὶ τὸ βράδυ ποὺ πέφτει
ὁλοένα στὴν πόλη,
στῶν ἀνθρώπων τὴν ὄψη, στ᾿ οὐρανοῦ τὸν καθρέφτη,
στὴ ζωή μου τώρα ὅλη...

Όπου κι αν πας, όπου κι αν πας
Ένα μικρό παιδί σ' ακολουθάει
Το χαμένο του δίκιο ζητάει
Κλαίει, γελάει
Μοναχό του παραμιλάει
Ο καιρός περνάει
Μα η ψυχή ποτέ δεν γερνάει

Βράδυ, Κώστας Καρυωτάκης
Ένα μικρό παιδί σ' ακολουθάει, Ορφέας Περίδης