Και στον ύπν΄ο λογισμός μου
Την ξανάφερεν ομπρός μου.
Δ.Σολωμός
Αυτά τα είδα στις 17 Ιανουαρίου 1986,
ξημερώνοντας Παρασκευή*. Κατηφόριζα σ΄ έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, νομίζω
στην Ιπποκράτους, μέσα σε ένα φως αχνό και γκρίζο. Μαζί κατηφόριζε κι άλλο
πλήθος, γιατί θα γινόταν η ανακομιδή των λειψάνων του Παλαμά και πηγαίναμε στην
τελετή, όπου θα μιλούσε ο Διονύσιος Σολωμός.
Στο δρόμο από μικρά μεγάφωνα που τα έβλεπα
τοποθετημένα εδώ κι εκεί στα μπαλκόνια, ακουγόντουσαν μουσικές - όχι εμβατήρια,
αλλά μουσικές πολύ ευφρόσυνες.
Κάποια στιγμή σταμάτησαν όλα κι άρχισε να
ακούγεται η φωνή του Διονύσιου Σολωμού που μιλούσε. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε,
γιατί είχε μέσα πολλές ιταλικές λέξεις, αλλά ένιωθα μεγάλη αγαλλίαση και
ευφροσύνη. Και σκεφτόμουν: «Κοίταξε, ζει ακόμη ο Διονύσιος Σολωμός! Κι ας
γεννήθηκε πριν από την επανάσταση! Που σημαίνει ότι έζησε όλα τα μεγάλα
γεγονότα που ακολούθησαν: την Ένωση της Επτανήσου, τους πολέμους του
Δώδεκα-Δεκατρία, τη Μικρασιατική Καταστροφή, το Έπος του Σαράντα, Κατοχή,
Απελευθέρωση, Δικτατορίες. Τα ζούσε κλεισμένος στο σπίτι του και κανείς δεν το
είχε υποπτευθεί. Αυτό θα πει Άρχοντας! Αυτό θα πει ο Μεγάλος Ποιητής! Ως
φαίνεται, όλον αυτόν τον καιρό τον φρόντιζε ο υπηρέτης του, ο Λάμπρος. Αυτός
του πήγαινε τα νέα…»
Κάπου εκεί άλλαξε τ΄όνειρο. Κι είδα πάλι πως
ήμουν σε κάποια συντροφιά (ο Α.; ο Σ.; ο Η.; -σαν αυτούς) κι εγώ τους διηγιόμουν
όσα πιο πριν είχα ονειρευτεί. Τότε κάποιος απ΄αυτούς με ρώτησε:
-Μα πότε γεννήθηκε
ο Διονύσιος Σολωμός;
-Το 1798, απάντησα
με ακρίβεια.
-Κι είναι δυνατό να
ζει ακόμα; Δεν έκανες το λογαριασμό; Κι εγώ του είπα:
-Κάνεις
λογαριασμούς μέσα στ΄όνειρο;
Το πρωί πήρα στο τηλέφωνο τον Α. και του τα
διηγήθηκα.
-Ωραίο, μου λέει. Γραψ΄το.
Αυτός ας είναι μάρτυράς μου.
*Του Αγίου Αντωνίου και του Αγίου
Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων.
Το Όνειρο, διήγημα
του Χριστόφορου Μηλιώνη
δημοσιεύτηκε το
1986 στο περιοδικό «το Δέντρο»
O πίνακας είναι του
Νίκου Κούνδουρου
