στούς ὑαλοθόλους
ἂδει
μία γλυκειά
φωνή
καί ὅμως
δέν εἶναι ἐκεῖ
κανείς
νά ἀκούσει
οὒτε ἕνα
κωφάλαλο σπυρί ἄμμου
δέν εἶναι
ἐκεῖ
καί κοάζει
κικιρίκου
ὣς ἐλέφας
καί γαυγίζει
μούουου μού
ὣς πεταλούδα
σύννεφα
μέ δεμένα μάτια
πλησιάζουν
τά ἐρωτευμένα
ἂστρα
διακόσια χρόνια
μετά
ρίχνουν
ἀκουστές σκιές στο
ὁρατό
σηκώνονται
ξάφνου ἀπ’ τή θέση
τί
νά
γίνεται ἆραγες στή μέση
τοῦ κενοῦ
ὃλο
καί μεγάλωναν τά ἄδεια
ὂνειρα
κι’
ὃταν επιτέλους ὡρίμασαν
μύριζαν
σά λουλούδια
φορεσιές
τά ἔφεραν σέ ροδοκόκκινους
τοκετούς
προφανῶς
το ποίημα του Jean Arp διαβάζεται και
εναλλακτικά : 1ος-3ος-5ος στίχος
ή 2ος-4ος-6ος κ.ο.κ.
διασκευή της
απόδοσης του Δημήτριου Βέσκου από
την ‘’Ποιητική Ανθολογία
Dada’’
εκδόσεις Δωδώνη,
Αθήνα - Γιάννινα 1983
