οι –παύλες– δεν προφέρονται

                                 Αντέχεις;

όταν  οι  άνθρωποι  βρίσκουν
και  αγγίζουν  την  βαθιά  τους  ουσία
δονούνται,  εκρήγνυνται

είναι  θαυμάσιες  αυτές  οι  στιγμές
που  γεμίζεις  από  τα  θραύσματα
αυτών  των  εκρήξεων
που  βιώνεις  τους  κραδασμούς
αυτών  των  δονήσεων

το  Είναι  σμιλεύεται
αφομοιώνοντας  και  εκκολάπτοντας
θραύσματα  και  δονήσεις

οδυνηρές
αλλά  ευλογημένες  οι  ώρες
που  καλείσαι  να  πάρεις  θέση

                                                     Περίπατος των βλεμμάτων

όταν  ο  θάνατος
είναι  τόσο  ζωντανός
στα  βλέμματα
που  σε  περικυκλώνουν

τι  ποιο  φυσικό
από  το  να  σε  ελκύει
η  ανυπαρξία

 

οι –παύλες– δεν προφέρονται

Περπατώντας σε μια θορυβώδη πόλη που βούιζε από το ποδοσφαιρικό ντέρμπι στις ανοιχτές τηλεοράσεις και σπίτια να δονούνται από τις φωνές κάθε φορά που παιζόταν μια φάση

Άρχισαν σιγά σιγά να του επιβάλλονται παιδικές αναμνήσεις, να κυριαρχούν στο μυαλό του, ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο μέτωπό του και η εικόνα της αυταρχικής μητέρας του όλο και μεγάλωνε στα μάτια της συνείδησής του

Τα πρώτα του χρόνια κυριαρχούσε η λέξη ΜΗ, μη ετούτο, μη εκείνο,
μη ετούτο, μη εκείνο και κάθε φορά που αυτός παρέβαινε την εντολή,
η μάνα του φώναζε τον πατέρα του να παίξει τον ρόλο του καταστολέα,
μη ετούτο, μη εκείνο, μη ετούτο, μη εκείνο,
ξύλο και ΜΗ

Στη μέση της πρώτης δεκαετίας της ζωής του κυριάρχησε το ΔΕΝ,
δεν πρέπει αυτό, δεν πρέπει εκείνο, και η λεκτική αλλαγή της εντολής φάνταζε σαν αναβάθμιση πια της αντίληψής του, μπορούσε να καταλαβαίνει πια περισσότερα … και δεν πρέπει ετούτο, δεν πρέπει εκείνο,
ξύλο και ΔΕΝ

Ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει σα νερό, η καρδιά του άρχισε να καλπάζει, το μυαλό του ήταν έτοιμο να εκραγεί, μη, δεν, μη, δεν, ακούγονται φωνές πολύ δυνατές κι ύστερα δυνατή σιωπή παντού στους δρόμους

Αυτός πνίγεται, πνίγεται, ΜΗ και ΔΕΝ,
η φωνή του ξεκινά από τα πέλματα των ποδιών του για να πάρει φόρα,
η φωνή του ανηφορίζει με τεράστια δύναμη τους μηρούς και τη λεκάνη,
έχει φτάσει με απίστευτη ορμή στο στήθος, στο στόμα και ουρλιάζει
μέσα στη δυνατή σιωπή: ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ, είμαι ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ …

Ακούστηκε ένας πυροβολισμός και μετά σιωπή.
Η κραυγή του είχε εκληφθεί ως πανηγυρισμός από τον πιο φανατικό ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς της γειτονιάς, γειτονιάς που ήταν φανατικά με το μέρος της ομάδας που μόλις είχε φάει το πρώτο της γκολ.

Ο πιο φανατικός ανάμεσα στους φανατικούς τον πυροβόλησε.

ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ είχε φωνάξει ο άμοιρος μέσα στο ξέσπασμά του,
ΕΝΑ – ΜΗΔΕΝ πανηγυρισμού είχε εισπραχθεί από τους οπαδούς.
Νεκρός πάνω στις πρώτες φροϋδικές αναταράξεις.
 

ποίηση :  Κώστας Θαλερός  «πειροτεχνήματα»

τεκμηριώσεις αιώνιων δευτερολέπτων -  συντεχνίαπλην 2014

εικόνες :  Bruno Ehrs, Michel Rajkovic, asperatus clouds, Elicia Edijanto, Mstyslav Chernov