ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΩΤΗΡΕΣ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
Το καθεστώς Τσίπρα ετοιμάζεται να ολοκληρώσει την
διαδικασία ψήφισης τις επόμενες ημέρες, όχι ενός αλλά δύο μνημονίων, ενώ
πρόσφατα σε συνέντευξή του στην Wall
Street Journal ο ίδιος ο Τσίπρας διεκδίκησε την πατρότητα, όχι μόνο
αυτών των μνημονίων, αλλά και όλων των προηγουμένων.
Μ’ αυτόν τον τρόπο γονάτισε πιο βαθιά από κάθε
προκάτοχό του, διαβεβαιώνοντας τα μεγάλα αφεντικά, που υποτίθεται είχε
αμφισβητήσει προηγουμένως, αφ’ ενός ότι μπορεί να ξεπεράσει κάθε προσδοκία τους
και αφ’ ετέρου ότι δεν υπάρχει προηγούμενο όσον αφορά την ικανότητα
ακινητοποίησης των κοινωνικών αντιδράσεων. Η ησυχία που επικρατεί, λένε, είναι
ιδανική για ασφαλείς επενδύσεις! Ενδεικτικές, μάλιστα, είναι και οι δηλώσεις
γάλλων πολιτικών που υποστηρίζουν ότι εάν λάβουν παρόμοια μέτρα θα
αντιμετωπίσουν δίχως καμμία αμφιβολία την μέρα της Βαστίλλης.
Έτσι, το καθεστώς Τσίπρα αναδεικνύεται στον
δουλικότερο διεκπεραιωτή του συνόλου των ολοένα και σκληρότερων όρων επιβολής,
που εφαρμόζονται στον ελλαδικό χώρο από το 2010, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου
«έμπασε» το ΔΝΤ στο «παιχνίδι» της «διάσωσης» για να περαστεί, στην συνέχεια,
δια πυρός και σιδήρου το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο με μέτρα 28 δισεκατομμυρίων ευρώ
για το χρονικό διάστημα 2012-15.
Το καθεστώς Τσίπρα μ’ άλλα λόγια δεν συντηρεί, απλά,
μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης κουρελιάζοντας με τον ίδιο τρόπο το
Σύνταγμα στο οποίο ομνύουν και ομνύονται, μηδενός εξαιρουμένου, όλα τα
κοινοβουλευτικά κόμματα. Το καθεστώς Τσίπρα σταθεροποίησε αυτό το καθεστώς,
απορροφώντας τούς κοινωνικούς κραδασμούς με την εμπέδωση σε ολοένα και
περισσότερους ανθρώπους μιας αίσθησης ματαιότητας, όσον αφορά τις προοπτικές
αντίστασης.
Πολλοί καμώνονται ότι αναζητούν στ’ όνομα του
κινήματος τις αιτίες της λεγόμενης απομαζικοποίησης των διαδηλώσεων, της
αδράνειας και της παθητικοποίησης των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που
συμμετείχαν στις λεγόμενες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις. Εδώ η υποκρισία
βασιλεύει, καθώς αποφεύγονται με μεγάλη προσοχή οι «κακοτοπιές». Όπως, λόγου
χάρη, ο συσχετισμός με τις δολοφονίες των εργαζομένων στην Μαρφίν την 5η
Μαΐου 2010 ή η συμμετοχή στην «εκστρατεία» και η προπαγάνδιση υπέρ του ΟΧΙ στο
περίφημο δημοψήφισμα, που διενεργήθηκε το καλοκαίρι του 2015, όπου η λογική συγκρότησης
ενός Μετώπου, παλιά και μη εξαιρετέα για τους κομμουνιστές, παγίδεψε με τον
καλύτερο τρόπο πλήθος ανθρώπων, ενώ στην συνέχεια η διάσπαση και οι
προαποφασισμένες αποχωρήσεις από τον Συριζα ήρθαν να καλύψουν την εξαπάτηση.
Στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 320.000
ψηφοφόροι εγκαταλείπουν τον Συριζα, αλλά και κάθε διάθεση να κατέβουν στον
δρόμο. Οι έμπειροι, όμως, κομμουνιστές γνωρίζουν ότι αυτό δεν φθάνει, διότι ο
κόσμος αυτός είναι οργισμένος, ανομοιογενής, δεν ελέγχεται και δεν σκοπεύει να
ψηφίσει άλλο «σωτήρα». Η συμμετοχή, όμως στις κινητοποιήσεις χρειάζεται σ’ ένα
βαθμό, όπως και ακτιβισμοί διαφόρων ειδών είτε αυτοί διαφημίζονται ως
αντι-εξουσιαστικής προελεύσεως είτε πρόκειται για τις απόλυτα συντεταγμένες
κινητοποιήσεις του ΚΚΕ, παρ’ όλο που εκτός από τα μέλη του δεν πείθουν ούτε τον
πλέον αδαή, παρ’ όλη την καθολική προβολή τους από τα ΜΜΕ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επαναλαμβανόμενη
καραστημένη κατάληψη του υπουργείου Οικονομικών, που ενώ υποτίθεται θα έπρεπε
να αποτελεί μια ανώτερη μορφή πάλης το μόνο που προκαλεί είναι το χασμουρητό σε
όποιον την πληροφορείται, αφού είναι ολοφάνερο ότι πραγματοποιείται σε
συνεννόηση με τους κυβερνητικούς. Και ενώ θα περίμενε κάποιος το υπόλοιπο
κίνημα να καταγγείλει αυτήν κοροϊδία του ΚΚΕ και να το ξεμπροστιάσει
αδράχνοντας την ευκαιρία, λόγου χάρη, με μια εισβολή στο υπουργείο οικονομικών
την ώρα, που θα το εγκατέλειπε το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν επιχειρείται κάτι τέτοιο,
αλλά με την σιωπή ουσιαστικά συγκαλύπτεται το μέγεθος της κοροϊδίας.
Οπότε, δεν θα γίνει ούτε αυτή την φορά της
Βενεζουέλας;
Το πιο πιθανό ή μάλλον σχεδόν σίγουρο. Άλλο τόσο
σίγουρο όμως είναι ότι όσο αργεί να εκφραστεί η κοινωνική οργή άλλο τόσο ανεξέλεγκτη
θα είναι και ακόμα περισσότερο μακριά από κάθε απομεινάρι του κινήματος…
Επειδή οι λογικές του κινήματος είναι το διευρυμένο
μάντρωμα όσων νομίζουν ότι με την ένταξή τους σ’ αυτό θα αγωνιστούν, κάτι που
δεν ισχύει για εκείνους που το θεοποιούν αποκομίζοντας πολιτικά και άλλα οφέλη.
Το κίνημα με τις ψεύτικες αγωνιστικές κινητοποιήσεις,
αυτές τις θλιβερές απομιμήσεις, ακόμα και στο «παραβατικό» τους κλου, τις
οποίες κανείς δεν τολμά ή δεν σκέπτεται να καταγγείλει ανοιχτά σαν
ψευδεπίγραφες και εκτονωτικές! Ένα κίνημα που σκόπιμα έχει αφαιρέσει τον
μπούσουλα από τον κόσμο, επειδή αυτό επιτάσσει η αόρατη εξουσία του, η οποία
υποστηρίζει έμπρακτα και αταλάντευτα την ορατή.
Χρειάσθηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια για να περάσουν δύο
μνημόνια με τους εφαρμοστέους τους νόμους, αλλά μόλις δύο χρόνια για να
περάσουν τα υπόλοιπα δύο συν ένα (πλειοδοσία). Κομμουνισμός, αριστερά,
καραμανλική και μη δεξιά, σοσιαληστρική συμμορία Πασόκ και λοιπά ποταμίσια και
παραποτάμια βοθρολύματα, όλοι τους είναι μία «Αγία Οικογένεια» σε πλήρη δράση
και σε αγαστή συνομωσία· καταστρέφουν ελπίδες, οράματα, ανθρώπους, τρόπους
ζωής, ανατινάζουν ό,τι μέχρι τώρα παρουσίαζαν σαν το ιδανικό για μία
υποτιθέμενη αξιοπρεπή επιβίωση, στήνοντας το παραμύθι της παραμονής στον σκληρό
πυρήνα της ευρωζώνης, μιας ενωμένης Ευρώπης, που είναι το διεθνιστικό
κουτόχορτο που σερβίρουν οι εξουσιαστές και στο οποίο έχουν πλασάρει και την
παγκοσμιοποίηση.
Ένα τσούρμο από 300, αξιολύπητα μεν επικίνδυνα δε,
καθάρματα συνεχίζουν τους θεατρινισμούς τους, ενώ το κομμουνιστικό και
αριστεροδεξιό συνονθύλευμα, που διαχειρίζεται τις υποθέσεις του συνόλου των
κρατούντων, διασκεδάζει με τις υποτιθέμενες αγωνιστικές κινητοποιήσεις,
σιγοψιθυρίζοντας: Ότι και να κάνεις, ότι και να πεις, είμαστε εκατόν πενήντα
τρεις!
Ας λέτε ότι θέλετε, ας εκτονώνεσθε με τα όσα ακούτε
από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Συσσωρεύονται συμφορές, αλλά εσείς ακούτε
και συζητάτε μέσα στα δημοκρατικά και ευπρεπή πλαίσια!
Η δημοκρατία είναι μία ωμή δικτατορία, ένα μανδύας που
μόνο όταν κουρελιαστεί κι αυτή, όπως και κάθε άλλη τυραννία, από το πάθος των
ανθρώπων για ουσιαστική απελευθέρωση, μπορεί δοθεί η δυνατότητα ώστε να λάμψει
το φως μιας νέας ζωής.
Ως τότε ο δρόμος θα παραμένει σκοτεινός. Μέσα σ’ αυτό
το σκοτάδι οι ανώφελες πορείες θα παραμένουν μία ακόμη θλιβερή κοροϊδία, χωρίς
αντίκρυσμα και χωρίς ίχνος ελπίδας…
